اولین آهنگهایی که به «زبان حیات» ثبت میشوند کداماند؟
دوام تنها یک خیال است. زمان همهچیز را خرد می کند. زلزلهها درهم میشکند، جنگها شعله میکشند، سیلها جاری میشود اما دو قطعهی موسیقی که در فستیوال مونتر جز سویس ضبط شدهاند احتمالاً قادر خواهند بود تا هزاران و هزاران سال از هرگونه فاجعهی طبیعی یا انسانی جان بهدر ببرند. شرکت آمریکایی Twist Bioscience که با تحقیقات مایکروسافت و دانشگاه واشنگتن همکاری میکند، جدیدترین تکنولوژی را برای رمزنگاری دادهها در رشتههای DNA استفاده کرده است. معمولاً دیتای دیجیتال بهصورت رشتههای بسیار بسیار طولانی از صفرویکها رمزنگاری میشود که سیستم دودویی نامیده میشوند. DNA میتواند اطلاعات را با چهار کاراکتر A، T، C و G ذخیره کند. اینها پایههای نوکلئوتیدی هستند که مولکولهای زیستی را میسازند و راه بسیار کارآمدتری برای ذخیرهی دیتا فراهم میکنند.
امروز این امکان وجود دارد تا رشتههای DNA مصنوعی تولید کرد. این کار بسته به زاویهی دید شما میتواند ترسناک یا امیدوارکننده باشد. این تکههای مصنوعی ما را قادر میکند تا اصلاعات را در حجمی فوقالعاده ناچیز ذخیره کنیم. در گزارشی از پروژه ذکر شده است که تمامی اینترنت میتواند در یک جعبه کفش محتوی رشتههای اینترنت، جا بگیرد. تمامی موسیقیهای جهان میتواند در چند قطره جمع شود. با رمزگذاری اطلاعات به این روش، میتوان اطلاعات را بدون ازدست رفتن مجدداً بازسازی کرد. دیگر اینکه DNA مولکول بسیار پایداری دارد و با ذخیره شدن میتواند میلیونها سال دوام بیاورد. میلیونها سال بعد –اگر همچنان وجود داشته باشیم- انسانهای آینده قادر خواهند بود موسیقی جز قرن ۲۱اُم را دقیقاً همانطور که بوده، بشنوند. اولین آهنگهای رمزنگاریشده با این روش «Tutu» اثر مایلز دیویس و بازنوازی جز آهنگ «Smoke on the water» اثر deep purple هستند.
آیا این میتواند پایانی بر رقابت و از دور خارجشدن فرمتهای موسیقی باشد؟ لولههای فونوگراف، صفحات LP، کاست، نوار هشت شیار، سیدی، مینیدیسک، Mp3، امروز نوبت به DNA رسیده؟ شاید تنها مشکل این باشد که چطور آن را نگهداری کنیم بدون آنکه گم شود!