مجد تار

تار: لطف‌الله مجد

ناشر: تهران، چهارباغ
تاریخ انتشار: تابستان 1397

آلبوم مجموعه‌ای است از برش‌هایی با مدت‌زمانِ کوتاه از اجراهای تارِ لطف‌الله مجد (1357-1296) در دستگاه‌های مختلف. این اثر، «پیانوی برتر» و «آوازهای گمشده (1)» هم‌زمان توسط انتشارات چهارباغ به انتشار رسیده‌اند. به نظر می‌رسد ناشر در این مجموعه‌ها می‌کوشد زیبایی‌شناسی فراموش‌شده‌ای را به موسیقی‌دانان و مخاطبان گوش‌زد کند. با این حال در نبودِ هیچ متنی در هیچ‌کدام از این آثار معیار گزینش این هنرمندان و قطعات درون آنها‌ به روشنی مشخص نیست.

لطف‌الله مجد از اولین هنرمندان دوره‌ی رادیو پس از نسل اول تار نوازان رادیو (علی اکبرشهنازی، علی‌نقی وزیری و عبدالحسین شهنازی) و قبل از نسل بعدی (جلیل شهناز و فرهنگ شریف) است. او استاد مشخصی در تارنوازی ندارد و به‌نظر می‌رسد هنرمندانی است خودآموخته. با این‌حال او نقش مهمی در حیات و ادامه‌ی سنت منسوب به عبدالحسین شهنازی از نواختن تار ایفا می‌کند و به‌نوعی آن را به فرهنگ شریف و جلیل شهناز تسری می‌دهد. مجد از تکنیک‌های دست چپ تار (مانند انواع ویبراتو و گلیساندو) بهره می‌گیرد و لزوماً برای تغییرات دینامیکی و مفصل‌بندی ملودی‌ها متکی به تکنیک «ریز» نیست. این ویژگی در کنار کنده‌کاری‌های مداوم و تک‌سیم نواختن احتمالاً از تأثیرهای سبک عبدالحسین شهنازی بر او به حساب می‌آیند.

در پایان می‌توانید بخشی از «چهارمضراب شوشتری» را بشنوید.