تکنوازی قیچک

قیچک: نسیم شیرافکن

صدابرداران: علیرضا نیکولعل‌تک (استودیو آفتاب عالمتاب) و یاسر فلاح‌پور (استودیو پژواک)
میکس و تهیه‌ی نسخه‌ی نهایی: علیرضا نکولعل‌تک (استودیو نغمه‌سازان)

ناشر: تهران، ماهور
تاریخ ضبط: 1396
تاریخ نشر: بهار 1397

احتمالاً اولین ظهور قیچک در بین سازهای موسیقی کلاسیک ایرانی به گروه سازهای ملی به سرپرستی فرامرز پایور در دهه‌ی 40 باز می‌گردد. از همان دوران تا به امروز قیچک به‌مثابه سازی همراهی‌کننده در محدوده‌های صوتی آلتو و باس مورد استفاده قرار می‌گیرد. نسیم شیرافکن اما در این اثر می‌خواهد قابلیت‌های تکنوازانه‌ی قیچک را به ما نشان دهد. هرچند این ساز در موسیقی بلوچی به صورتِ گسترده در قامت یک تکنواز به اجرا می‌پردازد اما اثر حاضر در پی تنظیم قطعات و تولید کارگانی از موسیقی کلاسیک ایرانی برای این ساز است. از همین روی محمدرضا فیاض، در دفترچه‌، بخش اولِ اثر را تلاشی برای تولید یک افشاری «کلاسیک» توصیف می‌کند. شیرافکن در این بخش می‌کوشد با استفاده‌ی حداقلی از قطعات موزون (اجرای یک رنگ کوتاه در آخر این بخش و یک چهارمضراب کوتاه در میانه) تا حد امکان اکثرِ گوشه‌های افشاری را با قیچک بنوازد. او اما در بخش دوم می‌خواهد با رفتن به گوشه‌های همایون از میانه‌ی چهارگاه، اجرایی آزاد و شخصی‌ از یک چهارگاه «کلاسیک» ارائه دهد. در این قسمت نیز مانند بخش قبل قطعات موزون بسیار کوتاه مورد استفاده قرار می‌گیرند. پیشینه‌ی شیرافکن در موسیقی کلاسیک ایرانی سبب الهام‌گیری از تکنیک‌های کمانچه و همچنین استفاده از آرشه‌ی این ساز به‌جای آرشه‌ی ویلن شده است. در پایان می‌توانید بخشی از قطعه‌ی «شوشتری (رامکلی)، بیداد، [...]» را بشنوید.