زمانهای که در آن میزییم در کجایِ هنر ما منعکس میشود؟ دورههای تاریخی، ظرفِ درهمجوشیِ امکان و امتناع و احتمالاند و، در این درهمجوشی، یکی را به دیگری تبدیل میکنند. اما توجه به دورهها نباید ما را از توجه به آن چیزی که همهی اینها را رقم میزند غافل کند؛ خودِ انسانها. دورهها تنها بُرشی هستند از آن جوششی که در واقعیتِ خیابان و خانه و بازار، بینِ آدمها، رخ میدهد. ظرفِ واقعی انسانها هستند که ـ با رفتن در پشتِ "بهدلیلِ" یا "علیرغمِ" ـ با زمانه میجوشند، تصمیم میگیرند، عمل میکنند و دیگ را به جوشش وا میدارند؛ گاهی عملِ فرد ـ علیرغمِ زمانه ـ احتمالی میآفریند و از دریچهی عملِ او ـ در فردایی دورتر، اینبار بهدلیلِ زمانه ـ امکانی عادی مینماید. تکنوازیهای منتشرشدهی کامران داروغه میتواند یادآوریِ این حقیقت باشد.
نوایی دیگر نوای چندان متفاوتی نیست؛ دستِکم، از این حیث نیست که جلب توجه میکند. این اثر، جدا از لبخند رضایتی که بر لبِ دوستدارانِ موسیقی گلها خواهد آورد، متذکر چیزهای بیشتری نیز میتواند بود. چیزهایی که از مسیر زندگی داروغه و کمانچهنوازیاش بهدست میآید.
کامران داروغه فراگیریِ موسیقی ایرانی را از 1334، یعنی درست از شروع برنامهی گلها، در "هنرستان موسیقی ملی"، جایی که ویلن در غیبت کمانچه تدریس میشد، شروع کرد. حضور مختصاتِ موسیقیِ گلها در کارِ او ـ بیشک ـ بهدلیلِ همین شرایطِ تاریخی است. کمانچهی داروغه ویلن عصر خودش را بهیاد میآورد و اگر نوایش متفاوت نیست، دلیلش همین است. اما یک تصادفِ ساده ـ و البته نادر ـ (مشاهدهی کمانچهنوازی اسدالله ملک) کافی بوده تا دریچهای به احتمالی دوباره گشوده شود و داروغه، علیرغمِ یکهتازی ویلن در رادیوـ تلویزیونِ زمانش، کمانچه را بهدست گیرد؛ احتمالی که سی سال بعد با تدریسِ او در هنرستان به امکانی عادی تبدیل شد.
موسیقی از همین مسیرهاست که پیش میرود. از مسیر یادآوریها و بکریّتها؛ یاد ویلنِ گلها در کمانچهی داروغه؛ یاد کمانچه و نیِ قاجار در ویلُنِ صبا و فلوتِ اکبرخان؛ یادِ آواز طاهرزاده در صدای قمر؛ و از این دست. موسیقی، فارغ از بیانیههای جنبشهایِ محفلی، مسیر خود را از افقهای عاطفه، موجودیت، ضرورت و ساختارهای فرهنگی بهنحوی فردی مییابد، باز میکند و میپیماید.
نوایی دیگر کامران داروغه فرشاد توکلی کلاسیک ایرانی
برای خرید و دانلود آلبوم نوایی دیگر به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.
14 فروردین 1397