بسیاری از هنرمندان معاصر در پی آزادی بودند. آزادی از هر سبک و آموخته و نگرشی تا به این شکل اثر بدیع خلق کنند. یکی از دلایل باب شدن بداههنوازی در فرهنگ موسیقی غرب شاید همین نکته بود. در جریان موسیقی تجربی هم، بودند آهنگسازانی که موفق شدند از پس این کار بر بیایند؛ اما اگر کسی بخواهد اثری بر مبنای سبکهای مختلف موردعلاقهاش بسازد، تکلیف چیست؟ آیا محصول میتواند بدیع باشد یا ملغمهای بی سر و ته میشود؟
تریو گزینگ، مهیر و روهر در آلبوم «آمیرا» اثری از ترکیب سبکها و مودهای مختلف پیش روی مخاطباش میگذارد. تریوی آشنایی در ایران که به دلیل توانایی بالای نوازندگانش، آن را در محدودهی موسیقی جَز قرار میدهیم، درصورتیکه نوازندگان آن فقط تا حدودی وامدار جز هستند و در آلبوم «آمیرا» هم مثل زمانی که با عنوان تریو «اوپن سورس» به ایران آمده بودند، از مایههای بسیار متنوعی استفاده میکنند؛
از موسیقی جَز (قطعهی سرچشمه) گرفته تا فضایی شبیه به موسیقی الکترونیک (قطعهی آنچه میماند) و قطعهای در حال و هوای موسیقی پراگرسیو-راک (قطعهی رعد). آنها به نوعی با در نظر داشتن ادبیات مکتبهای مختلف موسیقی، برای خود به جای آزادی محض، دنیایی بزرگتر ساختهاند.
این تریو پس از ملاقاتی در ایران شکل گرفت و اجرای کوچکی برگزار کرد. پس از مدتی با عنوان «اوپن سورس» به ایران آمد و کنسرتی کاملاً بداهه برگزار نمود. قبل از اجرا برای بسیاری سوال پیش آمد که این سه نفر زیره به کرمان میآورند؟ بداههنوازی محض در سرزمین موسیقی بداههمحور؟ اما آنها زیرهی اعلا به کرمان آوردند!
از طرفی این سه هنرمند، در آلبوم «آمیرا»، علیرغم تنوع موسیقی و شنیدن صداهای مختلف، تأثیرگذاریِ اجرای زندهشان را ندارند و با اینکه آلبوم آهنگسازی شده و مشخص است که پایه در تجربههای بداهه تریو اوپن سورس دارد، گیرایی و جذابیت اجرای زندهی گروه را ندارد. و این مربوط به رابطهی عمیق پر رفت و برگشتی است که بین مخاطب، مجری و محصولِ بداهه در لحظهی بداهه، شکل میگیرد. شاید بداهه، بداهه بماند بهتر است.
برای خرید و دانلود آلبوم آمیرا به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.