اُلاف جان لنری پیانیست چیره‌دست ایتالیایی-سوئدی به فاصله‌ی چند ماه رسیتال دیگری در ایران داد. در روزهای آینده رسیتالی هم در «فستیوال بین‌المللی موسیقی شیراز؛ اپوس 1، شوبرت» در برنامه دارد. این یعنی شرایط به مذاق دعوت‌کنندگان و مخصوصا دعوت‌شونده خوش آمده که در پی تکرارش با این فاصله‌ی کم برآمده‌اند.
اگر دو قطعه‌ی آغازین کنسرت از آهنگسازان ایرانی را که معمولا نوازندگان خارجی به رسم میزبان‌نوازی در رپرتوارشان می‌گنجانند کنار بگذاریم («رقص مرثیه‌ها» از مهران روحانی و «پرلود و فوگ در دو دیز» از مرتضی شیرکوهی)، بخش اعظم از باقی رپرتوار قطعاتی بود که لنری سخت به آنها علاقه‌مند و به اجرایشان شهره است.با این حساب باید برنامه‌ی کنسرت را سر و ته بگیریم و از آخر با ترتیبی دیگر بخوانیم. نخست «واریاسیون روی تمی از پاگانینی» اثر برامس که اجرای زنده‌اش توسط لنری واقعا جذاب بود؛ دقیق و در همان حال مملو از هیجان و شور متناسب با هر یک از واریاسیون‌های پرکار آهنگساز.
سپس باید به میانه‌ی برنامه‌ی کنسرت بپریم که «سونات فا مینور» یا همان آپاسیوناتای بزرگ، شاهکار بتهوونِ پیانیست با اجرای لنری منتظر است. فارغ از این که همه‌ی سونات‌های بتهوون بخشی از رپرتوار اوست به طور مشخص این قطعه را در کنسرت‌های سال گذشته‌اش هم اجرا کرده در نتیجه یکی دیگر از ویژگی‌هایش از طریق آن به نمایش درمی‌آید. آن ویژگی چیزی نیست جز اجرای با لذت و در ظاهر ساده. لنری آن شاهکار کلاسیک را چنان می‌نوازد که اولا لذت باتمام وجود به چشم می‌آید و ثانیا در ظاهر در حال نواختن قطعه‌ی ساده‌‌ای به نظر می‌رسد، مخصوصا هنگامی که به پِرستوی Presto پایانی می‌رسد. همچنین است اجرای «پرلود سل مینور» مشهور راخمانینف و سادگی فریبنده‌ای که هنگام اجرای لنری از دشواری‌های این قطعه در ذهن شنوندگان بازتاب می‌یابد.
و درنهایت «چرخ نخ‌ریسی» (درست: «گرتشن پشت چرخ نخ‌ریسی») از تنظیم‌های لیست از یکی از آوازهای شوبرت به همین نام بود که ویژگی شناخته‌شده‌ی دیگری از لنری را بر شنوندگان مکشوف می‌کرد. نقش دینامیکِ پایین در این قطعه برای نوازنده‌ای که به خاطر زیبایی بخش ضعیف بازه‌ی دینامیکی زبانزد است فرصت طلاییِ بالفعل شدن فراهم می‌کرد.
