پیمان خازنی را با آثاری به سبک موسیقی گلهایی میشناسند. با اینحال، از استواری و پرداخت ملودیک و اجرای قوی بسیاری از آثار دورهی رادیو، دستکم در «رفته ز دل»، خبری نیست، و «رفته ز دل»، چون ماکتی است که برای دو خوانندهی آماتور خلق شده باشد.رفته ز دل، آلبومی است متشکل از چند تصنیف یا ترانه بر مبنای چند شعر عموماً کممایه (اگر از سه شعر عراقی و بهبهانی و شهریار بگذریم)۱، با ملودیهایی پرداخت نشده، عجول و خام، با فرمی مغشوش، و به کار گیری راحتطلبانهترین شیوهی همراهی شعر و ملودی در بافتی کمحجم و عموماً هتروفونیک.
در توضیحی که دربارهی آلبوم «رفته ز دل» منتشر شده است، یکی از خوانندگان اثر، آوا عباسزاده،«رفته ز دل» را اثری «ارکسترال» مینامد که «از فیلتر موسیقی ایرانی» عبور کرده است. نیز، این آلبوم و اجرای آن توسط یک خوانندهی زن و یک خوانندهی مرد، نشانهای از «فائق آمدن بر مشکلات بانوان خواننده» قلمداد شده است. اینها توضیحات آوازخوان اصلی اثر است که تصویرش و نامش در آلبوم از نام آهنگساز نیز بیشتر تکرار شده است.
این توضیح، یک دهنکجی آشکار به تاریخ است؛ نیشخندی که مفهوم اثر «ارکسترال» را به سخره میگیرد و آن را برای اشاره به بافتی سبک به کار میبرد که توسط سه ساز زهی، پیانو و سه ساز ملودیک ایرانی نواخته میشود (و همینها هم تقریباً هیچگاه صدایشان در یک قطعه همراه با هم به گوش نمیرسد)؛ تسخری که تلاشهای ریز و درشت آهنگسازانی چون حسین علیزاده را برای هرچه بیشتر و شفافتر به گوش رساندن صدای زنان نیز نادیده میانگارد. همخوانیای که در این اثر میشنویم، که در آن صدای خوانندهی مرد هم به شدت بر صدای خوانندهی زن غلبه دارد، حتی در همین وضعیت ابتداییاش هم نو نیست2؛ بماند که این نوع اعلام پیروزی سادهدلانه، بیشتر نشانهی پذیرش شرایط موجود است و به ضرر مشکلات خوانندگان زن تا به نفع آنان.
۱- غزل عراقی در این آلبوم «راهَت جان» (راحَت جان) نام گرفته است.
۲- مثلاً در آثار کامکارها، یا حتی در حوزهی موسیقی مردمپسند آثار مسعود جاهد، این نوع از همخوانی تجربه شدهاند؛ با این تفاوت که در آثار آنها صدای خوانندهی زن واضحتر به گوش میرسد.
پیمان خازنی، آوا عباس زاده، مجید حسین خانی کامیار صلواتی موسیقی ایرانی رفته ز دل
برای خرید و دانلود آلبوم رفته ز دل به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.