تگ: میلاد درخشانی

«حرف بزن» دومین آلبوم با کلام میلاد درخشانی یک گام رو به جلو در خوانندگی، تنظیم و حتی آهنگسازی برای او محسوب می‌شود اما یک چیز مهم نسبت به آلبوم قبلی کم دارد؛ جسارت.

«حرف بزن» شلوغی «اشارات نظر» را ندارد. از شکل خواندن میلاد درخشانی معلوم است در این دو، سه سال در حال تمرین آواز بوده و خوانندگی او رشد قابل توجهی کرده است. در تنظیم‌ها و ساخت ملودی به بستری که اثرش در آن قرار می‌گیرد دقت داشته و سعی کرده ملودی‌ها به نسبت ذهنیتی که ما از او می‌شناسیم ساده‌تر و سهل الوصول‌تر باشند. و این اتفاقا از امتیازات آلبوم است. اما این ویژگی به همان اندازه که «حرف بزن» را ساختارمند‌تر کرده است، در قیاس با آلبوم «اشارات نظر»، شور و جسارت را کاهش داده است.

میلاد درخشانی یکی از هنرمندان مطرح سبک نه چندان قابل تبیین «تلفیقی» در ایران است اما در واقع  او یکی از معدود هنرمندان مولف در موسیقی پاپ ما محسوب می‌شود. او آهنگساز، تنظیم‌کننده، نوازنده (تار، گیتار آکوستیک، گیتار الکتریک و در دو قطعه گیتار بیس) و خواننده‌ی این آلبوم  است. تمام تلاش مولف این آلبوم ساخت قطعاتی خوش آب و رنگ به شیوه‌ی پاپ‌های مدرن امروزی است. اغلب قطعات بر مبنای یک ریف (بیت) جذاب و کوتاه ساخته شده‌اند.

و دیگر اینکه درخشانی در آلبوم با کلام قبلی خود اشعاری از فروغ فرخزاد، ه.سایه، اخوان ثالث، شفیعی کدکنی، فصیح الزمان شیرازی و... را انتخاب کرده بود و در این آلبوم تنها یک قطعه از اخوان ثالث و یک دو بیتی کوتاه هم از خیام استفاده شده است و بقیه‌ی اشعارِ ترانه سرایان امروزند. شاید میلاد درخشانی در تلاش بوده است تا حاشیه‌ی امنی داشته باشد و سعی کرده این بار محتاط‌‌تر حرکت کند که البته تا حدود زیادی هم موفق شده است اما این آلبوم به رغم تمام نقاط قوتش، قطعه‌ای تاثیرگذار و جسور را کم دارد.

برای خرید و دانلود آلبوم حرف بزن به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

«نقطه پرگار» اثر مشترک میلاد درخشانی و مصباح قمصری شاهد بارز سرگردانی و چالش هویت نسل حاضر هنرمندان موسیقی سنتی و حتی  موسیقی به اصطلاح تلفیقی ایران است. حکایت همان پیتزای قورمه‌سبزی که نه پیتزاست و نه قورمه‌سبزی. تار هویت مشخصی ندارد و بین گوشه‌های ردیفی و تکنیک‌های ملهم از موسیقی غربی سرگردان است.

میلاد درخشانی که پنجه‌ها و عضلات قدرتمندی دارد، در اين اثر هم سريع مي‌نوازد و از منظر تكنيكي آدم را یاد جو ساتریانی و گيتاريست‌هاي اين چنيني می‌اندازد. در آغاز قطعه «چون گوهر اشک» یا قطعه «سرو پایبند»  و  «یاران را چه شد» ردیفی تار می‎نوازد. از طرف دیگر تار میلاد در بخش‌هایی دیگر صدای سی‌تار هندی می‌دهد.

مصباح هم کنار بم‌کمانش پرکاشن‌ها را طراحی کرده، که چندان ایرانی صدا نمی‌دهند و شما را به خوبی به هندوستان راهنمایی می‌کند. ساز بمِ آلبوم ملهم از موسیقی غربی است و از تار خیلی دور است؛ در واقع بم‌کمان مثل کنترباس صدا می‌دهد.  صدابرداری میکس و مستر اثر هم به گونه‌ای است که انگار تار این‌جاست، بم‌کمان اتاق بغلی، و پرکاشن کوچه پشتی.

سیل بم‌سازهایی که پیر و جوان در موسیقی ایران ابداع کرده‌اند، چه ماحصلی داشته؟ چرخ پنجم چهارچرخه؟ چند سال پیش رنو گارسیا فونس به ایران آمد و با کنترباس‌ش چنان چهارمضرابی نواخت، که مخاطبانش انگشت حیرت به دهان گذاشتند. 

درواقع از یک طرف روی پتانسیل سازی مثل کنترباس برای موسیقی ایرانی کار نشده و همچنان سازهای کهن خودمان قابلیت‌های بالقوه‌ای دارند. با این اوصاف شاید ساز جدید نیاز به اندیشه‌ی جدید دارد؛ که علی‌الحساب ما نداریم. بم‌کمان مصباح هم در لحظاتی که تلاش می‌کند جملاتی را مشابه تار بنوازد، روی کار نشسته و زیباست. در بقیه‌ی موارد یک وصله‌ی ناجور است. اوقاتی هم که تک‌نوازی می‌کند، هیچ ربطی به موسیقی ایرانی ندارد و آن‌قدر از فضای آلبوم دور شده، که کاملاً از فرم کار خارج می‌شود؛ مثل پایان‌بندیِ «چون گوهر اشک».

این آلبوم بیش از آن‌که ملهم از جلیل شهناز و علی‌اصغر بهاری باشد، در بهترین حالت مخاطب را یاد مالمستین و جیسون نیوستد می‌اندازد. پس چرا ادعا شده که این جنس موسیقی، آینده‌ی موسیقی ایران است؟

برای خرید و دانلود آلبوم نقطه پرگار به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.