برای نیما

تار، سه‌تار، «آهنگ» و تنظیم: محمدعلی خودشناس
خواننده: محمدصالح غلامی دیلمی
تار و بم‌تار: مسعود شیخی نژاد
کمانچه: سینا معتمد
دف و تمبک: مجتبی نهرمیانی

صدابرداری، میکس و مسترینگ: رضا فرهادی، پیمان حاتمی (استودیو کنگان پارسه)

ناشر: تهران، خانه هنر جوان
تاریخ انتشار: بهار 1397

پیدا است که اثر با انتخاب نامش می‌خواهد ادای دینی به نیما یوشیج (1276-1338) کند. با این حال تنها در آخرین قطعه (تصنیفِ مهتاب) شعرِ مشهور «می‌تراود مهتاب» از نیما را می‌شنویم. در مقابل در ساز و آوازها یک غزل کامل از محمد فرخی‌یزدی (1268-1318؛ شاعر آزادی‌خواهِ هم‌عصر نیما که از نظر سبکی در نقطه‌ی مقابل او است) می‌آید. رویکرد اثر به خود موسیقی نیز التقاطی است. خواننده متمایل به سبک محمودی خوانساری (1313-1366) آواز می‌خواند و تکنواز تار در ساز و آوازها گرایش به نوازندگی محمدرضا لطفی (1325-1393) دارد. به علاوه رنگ صوتی گروه هرچند متمایل است به «گروه شیدا» (به سرپرستی محمدرضا لطفی) اما تلاش‌ها در ایجاد بافتی کنترپوانی باز هم اثر را التقاطی‌تر می‌کند. خصوصاً اینکه استفاده از این بافت بیشترین ظهورش را در «پیش‌درآمد» نشان می‌دهد و در دیگر قطعات تقریباً غایب است. از این منظر اثر در درون خود نیز الزاماً رویکردهای همگنی را در پیش نمی‌گیرد.

به این ترتیب به نظر می‌رسد اثر قرار است ادای دینی نه فقط به نیما بلکه به یک گذشته‌ی التقاطی کند؛ ادای دینی به «بزرگانِ موسیقی و شعر این مرز و بوم» و ادای دینی به «فرهنگ غنی و اصیل ایران زمین».

در پایان می‌توانید بخشی از «تصنیف مهتاب» را بشنوید.