دیرینگاه مستور

سه‌تار: محسن نیک‌پی
تنبک: رضا زارع 

ضبط: استودیو رهگذار هفت اقلیم
مسترینگ: استودیو بل 

ناشر: چکاوک زنده‌رود

تاریخ انتشار: تیر ۱۳۹۹

در «دیرینگاه مستور» ده قطعه‌ی سه‌تارنوازی در آواز دشتی از محسن نیک‌پی را با همراهیِ تنبکِ رضا زارع می‌شنویم. این اثر، که تحت حمایت انجمن موسیقی استان کهگیلویه و بویراحمد منتشر شده است، ‌در دفترچه‌ي آلبوم، یک دوئت نامیده شده، اما آنچه در طی آلبوم می‌شنویم، یک همراهیِ تنبک با سه‌تار است و، بعضاً، در قسمت‌هایی، چون بخش ابتداییِ قطعه‌ی «گذر»، تکنوازی تنبک را می‌شنویم.

موسیقی نیک‌پی، در این آلبوم، بازی با شدت‌های صوتی و، به‌طور کلی، فرازوفرودهای دشتی است. قطعات او معمولاً از چند بخش مختلف ساخته شده‌اند، که با یک عبارت رابطِ مشخص به یکدیگر وصل می‌شوند. در نوازندگی‌اش، هر از گاهی تک‌سیمه می‌نوازد، بین دو محدوده‌ی زیر و بم‌‌ِ ساز می‌چرخد‌، به فضای شور و نوا اشاره‌ای می‌کند و دوباره به همان دشتی بازمی‌گردد.

چیدمان قطعاتِ آلبوم روندی مشخص دارد: هر قطعه‌ی تکنوازیِ آوازیِ (بدون متر معین)‌ سه‌تار، پیش از یک قطعه‌ي ضربی و چالاک، همراه با تنبک، نواخته شده است. در طی این چیدمان، بعد از فضاسازی‌های اولیه‌ي دو قطعه‌ی ابتدایی، بالاخره درآمد دشتی پا به عرصه می‌گذارد. با اینکه نیک‌پی، در مقدمه‌ی آلبوم،‌ به برداشت آزادانه‌اش از کلیت ردیف اشاره می‌کند و بعضاً هم، در میانه‌‌ي قطعات، بر خلاف روند رایج موسیقی دستگاهی فضاهایی چندصدایی را می‌شنویم، این نگرش ردیفی است که، همواره، در طول بیشتر قطعات حس می‌شود.

در ادامه بخشی از «دیرینگاه» را می‌شنوید.