درنادئون

مخاطبین «درنادئون» هم می‌توانند کسانی باشند که با مولفین این اثر و زمینه‌ای که موسیقی آن‌ها در آن رشد و فعالیت کرده است آشنا باشند و هم افرادی که ممکن است این شناخت را نداشته باشند. مهرداد مهدی، نوازنده‌ی آکاردئون و آسو کهزادی نوازنده‌ی ویلن است. مهدی سال‌ها در زمینه‌ی نوازندگی در خیابان و اجرا در فضای شهر تجربه داشته است. او پیش از آن نوازنده‌ی پیانو بوده است اما آکاردئون را با دغدغه‌ی مشخصِ نوازندگی در خیابان انتخاب و آغاز می‌کند. به علاوه او این ساز را در سطح پیش‌رفته پیگیری کرده است و از حضور گئورک گاسپاریان در ارمنستان بهره برده است. او را به عنوان «نوازنده‌ی آثار پیاتزولا» و «پیشگام موسیقی شهری و اجرای خیابانی» می‌شناسند. کهزادی، نوازنده، آهنگساز، و دانش‌آموخته‌ی موسیقی است و برای تئاتر، فیلم، انیمیشن و نمایشگاه عکس و نقاشی تجربه‌ی آهنگ‌سازی داشته است. همکاری این دو هنرمند، به عنوان نوازنده و آهنگ‌ساز در فضای شهری، مهمانی‌ها و مناسبت‌های هنری شکل می‌گیرد و «درنادئون» محصول این تجربه‌ی مشترک است. طبیعتاً می‌توان انتظار داشت این اثر ترکیبی از فضای موسیقی فاخر با مخاطبین خاص خود و فضای تحت‌تاثیر موسیقی در خیابان و برای مردم باشد. «درنادئون» نه یکسره به سلیقه‌ی سطحی و عوامانه‌ی مردم اختصاص دارد و نه یکسره به سلیقه‌ای خاص از موسیقی فاخر یا پژوهشی مربوط می‌شود. این آلبوم هفتاد دقیقه‌ای به چهار بخش تقسیم شده است. بخش اول شامل یک قطعه با نام «عروس» و بخش دوم شامل ۵ قطعه با عنوان «مرثیه‌ی برای رفتن» است. بخش سوم «سوییت بادباک» نام دارد و بخش چهارم را مجموعه‌ای پراکنده از ۱۰ قطعه با نام‌های نوستالژیک، توصیفی و شاعرانه شکل می‌دهد. مهدی پیش‌تر از این آلبومی با نام «والس‌های تهران»‌ منتشر کرده بود که اگرچه تحت‌تاثیر تجربه‌ی نوازندگیِ او در خیابان بود اما با رویکردی جدی‌تر و پژوهشی، سبک‌های مختلف را در  زمینه‌ی نوازندگی آکاردئون تجربه می‌کرد. آلبوم «درنادئون» این جنبه‌ را کنار می‌گذرد و به نقل از مولفین آن، ایده اولیه‌اش و ساخت ملودی‌ها برای «روزمره‌ی مردم» و به بهانه‌ی احساسات مشترک، خاطره‌ها و تجربه‌ی بازی‌های کودکانه شکل می‌گیرد.