آهنگ‌سازان: امین خوش‌سبک، احسان بنی‌طبا، آرش اسدی خمامی، علی بلیغی، فرهاد شیرین‌زاده، محمد‌امین شریفی، هومن رف‌رف، پرهام ایزدیار، مریم سیروان، میلاد باقری،
ویولنسل: اولریکه براند
اعضای هیئت داوران: یوآخیم هاینتس، لوئیس ژوره، سارا اباذری، ارسلان عابدیان
رئیس هیئت داوران: یآخیم هاینتس
مسترینگ: استودیو الکترونیک یارآوا
«بخش مجوز»: نشر موسیقی نوفه
تهیه‌کنندگان: خانواده کروریان و گروه موسیقی یارآوا
تاریخ انتشار: تابستان ۱۳۹۸
آلبوم حاوی ۹ قطعه از برگزیدگان سومین دوره‌ی جایزه‌ی رضا کروریان (۱۳۹۷) است1. فراخوان این دوره شرکت‌کنندگان را ترغیب می‌کرد آثاری را برای لایو الکترونیک و ویولنسل نیز ارسال کنند. از این روی دو قطعه از آلبوم و همچنین قطعه‌ی رتبه‌ی نخست (با نام استتار) در این قالب ساخته شده است. دیگر قطعات مانند دوره‌های پیشین آزادانه از رویکردهای مختلف برای ساخت خود بهره گرفته‌اند. علاوه‌براین از منظری دیگر ـ با توجه به توضیحات هر آهنگ‌ساز درباره‌ی اثرش که در دفترچه‌ی آمده است ـ می‌توان قطعات را به دو دسته تقسیم کرد. دسته‌ی اول می‌کوشند که اثر را به بخشی از روزمرگی و احوالات شخصی آهنگ‌ساز ارتباط دهند و یا شکل‌گیری ایده‌ی ابتدایی را بر اساس یک موضوع پیراموسیقایی توصیف کنند. «تصویر کردن تنهایی پرهیاهو» در تنهایی پر هیاهو از علی بلیغی، شکل‌گیری ایده‌ی اولیه قطعه‌ی استتار از امین خوش‌سبک هنگام بازدید از مجموعه تابلوهای استتار علی اکبر صادقی و نوشته‌شدن پنجره از پرهام ایزدیار بر اساس داستانی از کافکا نمونه‌هایی از این دسته‌اند. دسته‌ی دوم در نقطه‌ی مقابل تنها تکنیک‌های به‌کار رفته و چالش‌های اجرایی‌شدن آنها را شرح می‌دهد و ذکری از آن عناصر پیراموسیقایی وجود ندارد. با این حال در یک نگاه کلی هر دو دسته چه آنهایی که می‌کوشند قطعه را به مقولات پیراموسیقایی ارتباط دهند و احتمالاً راهی پیش‌پای مخاطب کمترآشنا با این موسیقی برای ارتباط با آن بگذارند و چه آنهایی که بدون توضیح‌اند یا به توضیحات تکنیکی اکتفا می‌کنند از لحاظ سبکی به‌هم نزدیک‌اند و مطابق با رویکرد این موسیقی ارجاع به بیرون از صدای موسیقی روشن و واضح به شنونده ارائه نمی‌شود.
در پایان می‌توانید بخشی از قطعه‌ی «استتار» را بشنوید.
1– برای آشنایی با دوره‌های پیشین معرفی آلبوم‌های انگاره و غروب در بیشه‌زار را بخوانید.