جشن پارسی

آهنگ‌سازان: علی‌آیده‌آلی، امیر آرسام امین‌پور، نیکی فرهنگ‌نیا، الینا رضوانی، یزدان مرتجی، آریا زمردی، دلینا رجایی

پیانو: توماس تاکه فایر
ویولنسل: پائول کلمب
آواز: ماتئو والندزیک، لارنس پودروکس، هامون هاشمی
سنتور: مهرنوش ذوالفقاری

صدابرداری: سارا هرمن (استودیو هفت آسمان در فرانسه)
میکس و تهیه‌ی نسخه‌ی نهایی: رخشا قاضی‌زاده

ناشر: تهران، ماهور
مدیر مسئول: محمد موسوی
تاریخ انتشار: زمستان ۱۳۹۸

آلبوم حاوی ۷ قطعه‌ی سازی و ۷ قطعه‌ی آوازی است. هرکدام از آنها ساخته‌ی یکی از هنرجویان کودک و نوجوان آموزشگاه «ریشه در خاک» است که زیر نظر امیرمهیار تفرشی‌پور آهنگ‌سازی می‌آموزند. این آهنگ‌سازان جوان متولد ۱۳۸۲-۱۳۸۵ هستند. قطعات به دو ‌دسته‌ی کلی قابل تقسیم‌اند. هرکدام از آهنگ‌سازان یک قطعه در هر دسته دارند و مطابق با این از هر نفر دو قطعه در آلبوم موجود است. دسته‌ی اول شامل هفت قطعه‌ است که در آنها قسمتی از افسانه‌ی «بیژن و منیژه» روایت می‌شود. هرکدام از قطعات این دسته به‌صورت سازی قسمتی از آن افسانه را روایت کنند. همه‌ی آنها سازبندی مشترکی دارند و برای پیانو، ویولنسل و سنتور ساخته شده‌اند.

دسته‌ی دوم شامل ۷ قطعه‌ است که برای پیانو و تریوی آواز نوشته شده. اگر دسته‌ی پیشین به‌صورت سازی بر اساس افسانه‌ای از شاهنامه شکل گرفته بود و می‌خواست شنونده را به چیزی خارج از موسیقی ارجاع دهد، قطعات این دسته نیز هدفی مشابه دارند اما به شکل و بیانی صریح‌تر؛ آنها با اشعارشان می‌خواهند درباره‌ی بهار و نوروز بخوانند و بنوازند.

امیر مهیار تفرشی‌پور پیش از این نیز در آلبوم ایران زمین (ماهور، ۱۳۹۶) به انتشار آثار آهنگ‌سازی هنرجویان کودک و نوجوانش پرداخته بود. همچنین هم‌زمان با انتشار همین آلبوم، ماه پیشونی (ماهور، ۱۳۹۸) را نیز با هدف و شکلی مشابه منتشر کرده است. در هر سه آلبوم قطعاتی که بر اساس نوروز و بهار نوشته شده‌اند، و همچنین قطعاتی که ملهم از یک داستان و یک مکان تاریخی، گردگشگری و ملی ساخته شده‌اند حضور دارد.

اثر حاوی دو متن در دفترچه یکی به‌قلم امیر مهیار تفرشی‌پور و دیگری بدون امضا است که دقیقاً همان متن‌های آلبوم ماه پیشونی هستند. اولی اهداف و رویکرد دوره‌ی آموزشی و دومی «اهداف آموزشگاه موسیقی ریشه در خاک» را شرح می‌دهد. به‌نظر می‌رسد با توجه به اینکه هر دو متن مخاطب‌هایش والدین هستند ـ و می‌خواهند ویژگی‌های دوره‌ها را توضیح دهند ـ احتمالاً برای بروشورهای داخل آموزشگاه بوده‌اند و در ابتدا به ‌نیت متن دفترچه‌ی آلبوم نوشته نشده‌اند.

در پایان می‌توانید بخشی از «حسادت گرگین» را بشنوید.