آهنگساز: رضا والی
اجرا: کوارتت زهی کارپیدیم، مادرن ارکسترا پراجکت
ویلن: چارلز ودربی
ویلن: ایمی گالوزو
ویلا: کرین فوجیوارا
ویلنسل: کارل او
سنتور: داریوش ثقفی
فلوت: پاول تاوب
صدابرداران: اد تامسن، ریکاردو شولز، سانگ مک لی، ال سوانسن، جوئل گردن
تدوین و مسترینگ: اد تامسن، ریکاردو شولز، ال سوانسن، آدام شیلد
تهیهکننده: رضا والی
ناشر: کایزر کلسیکال، موسسه ماهور
تاریخ انتشار: ۱۳۹۹
«خوشنویسی» مجموعهای است دوازدهقطعهای از رضا والی، که در طی یازده سال شکل گرفته است. قطعات این مجموعه با هدف آهنگسازی به سبک و سیاق معاصر، بر اساس مدها، فرمها، ساختارهای ریتمیک موسیقی ایران و خاورمیانه و نظام هماهنگی ایرانی۱ گرد آورده شدهاند. با این حال، سنتور تنها ساز ایرانیِ این اثر است. والی برای اجرای این قطعات نظام کوکی را، که خود ترکیبی۲ میخواندش، نیز ارائه داده است.
قطعات تقریباً روندی مشابه دارند: با یک ساز شروع و سپس خطهای سیال موسیقی، با تکنیکهای تقلید، کانُن و یا بهصورت تِم و همراهی اضافه و یا کم میشوند. فضای مدال ساختهشده بر اثر حرکت این لایهها همان هماهنگی ایرانی را به وجود میآورد که حاصل نگرش والی به موسیقی ایرانی از دریچهی جواب آواز است. خوشنویسیها اکثراً توسط زهیها اجرا شدهاند، اما قطعهی هفتم (در دشتی) را سه فلوت و قطعهی هشتم را سه گروه سازی متفاوت اجرا کردهاند.
والی در حرکت به سوی عناصر موسیقی ایرانی و یا معاصر حد و مرز خود را دارد. قطعات در فضاهای مدالِ شور و متعلقات آن، اصفهان و نوا هستند، اما، در واقع، اساس ملودیها، با آن که سرشار از عبارات ردیفیاند، دانگها هستند و نه دستگاهها. در طی یک قطعه، ممکن است به گوشهها یا مقامهای دیگری مدگردی شود، اما این همهی ماجرا نیست. آلتراسیونهایی نیز وجود دارند که تا حدی فضای شبیه به اصفهان، همایون و یا دستگاه چهارگاه و، در واقع، آن فاصلهي دومِ بیشبزرگ (بیشطنینی) موسیقیِ ایرانی را میسازند. در برابر این آلتراسیونها، عموماً در همهي قطعات، عبارتی وجود دارد که دوباره فضا را به برداشت والی از دانگهای اصلیِ مد آن قطعه باز میگرداند.
در پایان بخشی از «نیشابورک» را میشنوید.
۱- بر اساس فاصلهی زمانیای که در اجرای جواب آوازِ خواننده، توسط نوازنده، به وجود میآید.
۲- چهار نوع فاصلهي دوم بر اساس موسیقی ایرانی، در کنار فواصل معتدلشدهي موسیقی اروپایی.
برای خرید و دانلود آلبوم خوشنویسی به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.
30 مهر 1399