مطرب درد

آهنگ‌ساز و نی: سیامک جهانگیری
خواننده: فرشید بزرگی
تار و بم‌تار: علی‌اصغر عربشاهی
سنتور: پویان عطایی
عود و بم‌تار: حمید خوانساری
کمانچه و کمانچه‌ آلتو: سامر حبیبی
تمبک: حسین زمانی 

صدابرداری، میکس و تهیه‌ی نسخه‌ی نهایی: امیر مردانه

ناشر: تهران، مؤسسه‌ی فرهنگی-هنری ماهور
مدیرمسئول: سید محمد موسوی 

تاریخ ضبط: ۱۳۹۸
تاریخ انتشار: ۱۳۹۹ 

شما با مطرب درد در مسیری آرام و مستقیم با همسفرانی مطمئن قدم می‌گذارید. این مطمئن بودن از مضراب‌های نوازندگانش تا آوازِ خواننده‌اش شنیده می‌شود و سرچشمه‌اش آهنگسازی است که هدایت شما در این مسیر را، به دستِ تجربه‌اش سپرده است. ‌آلبومی در قالب گروه‌نوازی ایرانی که محوریت‌اش کلام است و از همه‌ بیشتر سعی می‌کند، تلاشِ آهنگ‌سازش برای همنشینی موسیقی و شعر و چیدمان این دو در کنار هم را، هدف قرار دهد. هدفی که به حضور چهار تصنیف، سه ساز و آواز و یک قطعه‌ی سازی ختم شده است.

زمانی که از تجربه نام می‌بریم، منظور زندگی موسیقاییِ هنرمند تا به امروز است. چکیده‌ای از این تجربه‌ها را در مطرب درد می‌شنویم، هر کدام ‌به‌اندازه‌ی ردپایی که به شما یادآوری کنند که، این آهنگ‌ساز تا به امروز چه مسیری را در این زندگیِ موسیقایی پشتِ‌سر گذاشته است. اما ردپای دو آلبوم، من همان نای‌ام (مؤسسه‌ی فرهنگی-هنری ماهور، ۱۳۹۷) و رُخت بنما (همان، ۱۳۹۶) در این میان از بقیه محکم‌تر است. اگر روند ملودی شبیه به من همان نای‌ام است، قالب کلی آلبوم و آنچه آهنگ‌ساز در آلبوم هدف قرار داده است، شما را به یادِ رُخت بنما می‌اندازد.

گرچه تمام مؤلفه‌های گروه‌نوازی در آلبوم به‌گوش می‌رسند و همچنین،‌ در میان تصانیف‌ به هر ساز فرصتی برای ساز و آواز داده شده است، نی اما در میان ساز‌ها بیشتر خودنمایی می‌کند. خودنمایی‌ اما نه به معنیِ‌ خفه کردن بقیه‌ی سازها، بلکه کوششی ملایم در جهت یاد‌آوریِ حضورِ خود به شنونده. چرا که آهنگ‌ساز از چشمان یک نوازنده‌ی نی به قطعات نگاه می‌کند و با آنچه تا به امروز با کارنامه‌اش نشان داده، دغدغه‌اش نقشِ این ساز و بها دادن هر چه بیشتر به‌خصوص در گروه‌نوازی‌ها، به این ساز است.

در پایان می‌توانید بخشی از تصنیف ”همچون آفتاب“ را بشنوید.