پرند

ویولن، ویولا و تنظیم‌کننده: مانی فرضی
ویولنسل: سالار غفاربجویی

صدابردار: بهنام شهرکی، پدرام شهرکی (استودیو پارت)
میکس و تهیه‌ی نسخه‌ی نهایی: بهنام شهرکی

ناشر: تهران، ماهور
مدیر مسئول: محمد موسوی
تاریخ انتشار: زمستان ۱۳۹۸
تاریخ ضبط: ۱۳۹۶-۱۳۹۷

آلبوم حاوی اجرای ۷ قطعه‌ از فرامرز پایور است. تمامی آنها برای تریوی زهی (ویولن، ویولا، ویولنسل) تنظیم شده‌اند. در لابه‌لای قطعات موزون تک‌نوازی‌های ریتم آزاد عمدتاً با همراهی یک ساز دیگر اجرا می‌شوند. عمدتاً ساز دوم بیشتر یک نغمه‌ی پدال ثابت را می‌نوازد. اما در همین قطعات لحظاتی نیز وجود دارند که ملودی‌های ریتم آزاد به شکل دو صدایی اجرا می‌شوند و حتی ملودی‌ها حالتی متباین دارند و سبب شکل‌گیری بافتی کنترپوانی می‌شوند. دفترچه‌ی آلبوم تأکید می‌کند که «بخش‌های آوازی» بر اساس ردیف ابوالحسن صبا تماماً «از پیش طراحی و تنظیم» شده‌اند. بخش اول آلبوم در آواز دشتی است و بخش دوم در دستگاه سه‌گاه. در بخش دوم است که دو قطعه‌ی موزون از مانی فرضی نیز به اجرا در می‌آید. شیوه‌ی تنظیم‌ قطعات تفاوت بارزی با آنچه در معرفی آلبوم گلعذار (ماهور، ۱۳۹۸)گفتیم ندارند.

این دو آلبوم هر دو با یک هدف و هم‌زمان منتشر شده‌اند. متن دفترچه‌ی هر دو اثر کاملاً یکی است و مانی فرضی در آن توضیح می‌دهد که آلبوم «تلاشی است در جهت خلق آثار موسیقی مجلسی ایرانی برای خانواده‌ی سازهای زهی-آرشه‌ای» و «علاقه‌ی شخصی»، «نیاز به کسب تجربه» و «کمبود رپرتوار موسیقی مجلسی ایرانی» سبب شده که او این آلبوم را تولید کند. متن دوم دفترچه انگیزه‌ی دیگری را نیز برای تولید پرند مطرح می‌کند: «ارادت و علاقه‌ی شخصی نگارنده [مانی فرضی] به شخصیت و آثار  ماندگار فرامرز پایور». این متن نیز مشابه متن دوم دفترچه‌ی گلعذار بر نقش پر رنگ ویولا تأکید می‌کند و با رویکردی مشابه جزئیات صوتی هر قطعه را شرح می‌دهد.

مانی فرضی ویولن را نزد همایون خرم آموخته است و آهنگ‌سازی را نزد حسین دهلوی و کامبیز روشن‌روان. او پیش از این آلبوم سیاه قلم (گلچین اوای شرق، ۱۳۸۹) ـ حاوی قطعاتی برای دونوازی ویولن ـ را منتشر کرده بود.

در پایان می‌توانید بخشی از «فرپرک» را بشنوید.