پیانوی برتر

پیانو: مرتضی محجوبی

ناشر: تهران، چهارباغ
تاریخ انتشار: تابستان 1397

«پیانوی برتر» مجموعه‌ای است از تکنوازی‌های پیانوی مرتضی محجوبی (1344-1278) که در نبود متنِ توضیحی در دفترچه‌ی اثر شاخصه‌های گزینش این تکنوازی‌ها مشخص نیست. احتمالاً هدف ناشر از انتشار آن مشابه «آوازهای گمشده (1)» (چهارباغ، 1397) است. محجوبی سومین نسل از پیانونوازان پس از سرورالملک و مشیرهمایون شهردار است که می‌کوشد محتوای موسیقی کلاسیک ایرانی را بر روی سازی غیر ایرانی سوار کند. به علاوه او با اجرا‌های پرشمار در رادیو و برنامه‌ی گلها احتمالاً شناخته‌شده‌ترین تکنوازِ پیانوی دهه‌های 30 و 40 است. هرچند از چند و چون روند آموزش و استادان او اطلاعاتی نداریم اما محتوای صوتی آثارش گرایشات بسیار عمیق او را به سنتِ موسیقایی دربار قاجار نشان می‌دهد.

نقطه‌ی مقابل او را می‌توان جواد معروفی دانست که در عین آشنایی با موسیقی دربارِ قاجار (او پسر موسی معروفی است) با سنت پیانوی کلاسیک آشنایی دارد، قطعه آهنگسازی و تنظیم می‌کند و در فضاهایی که می‌کوشند به سانِ موسیقی کلاسیک غربی موسیقی‌دان تولید کند نیز رفت و آمد دارد. از سوی دیگر مرتضی محجوبی را می‌توان آخرین نسل از پیانونوازانی دانست که در موسیقی کلاسیک ایرانی حیات مؤثر و طبیعی دارند. او در دهه‌ای می‌میرد که جنبش احیاگرایانه‌ای برخواسته که می‌خواهد هر آنچه غیرایرانی است را از موسیقی ایرانی بزداید و «موسیقی اصیل ایرانی» را حیاتی دوباره دهد. به این ترتیب ارائه‌ی این موسیقی با پیانو و ویلن از تیر شماتت اعضای این جریان مصون نمی‌ماند. ظهور این جنبش احتمالاً یکی از مهم‌ترین علل حذفِ سنت‌ پیانونوازی محجوبی و پیانونوازی ایرانی از پالت‌ِ تُنکِ سنت‌های نوازندگی موسیقی کلاسیک ایرانی است.

در پایان می‌توانید بخشی از «درآمد و ضربی نهفت» را بشنوید.