ترانه‌های کبود

چنگ و آواز: حسین نظری
سازهای کوبه‌ای: عماد توحیدی
با روایت قطعاتی از دُرمحمد نوازنده

صدابردار، میکس و مسترینگ: آرش صفدری (استودیو تاج)
دستیار صدابردار: سحر سپه‌پور
ناظر ضبط: امین سالمی

ناشر: تهران، مرکز موسیقی حوزه هنری
تاریخ انتشار: پاییز 1397

ترانه‌های کبود می‌خواهد روایتگر «موسیقی جنوب کرمان» باشد. این منطقه هرچند به سبب تقسیمات کشوری از بلوچستان و هرمزگان جدا شده است اما موسیقی‌اش ریشه در فرهنگ موسیقایی بلوچی دارد و البته در یک نگاه کلی‌تر ریشه در موسیقی هندی-پاکستانی. حضور سازهایی از جمله سرود (همان قیچک که در این آلبوم با عنوان چنگ هم از آن یاد شده)، اتکا بر زهیریگ یا زهیروک (مفهومی مانند دستگاه در موسیقی ایرانی یا راگا در موسیقی هندی) و گونه‌های موسیقایی (مانند لیکو) شباهت‌های این موسیقی با موسیقی بلوچی را نشان می‌دهد. با این حال در این آلبوم ساز تنبورگ (یا دنبیرو) حضور ندارد. این ساز عموماً در موسیقی این منطقه وظیفه‌ی اجرای ریتم و نغمه‌های واخوان را دارد.

عماد توحیدی متولد 1351 و تحصیلات دانشگاهی‌اش در رشته‌های غیر موسیقایی (تئاتر و سینما) در دانشگاه تهران و هنر بوده است. حسین نظری نیز متولد 1361 منوجان (واقع در جنوب کرمان) است. او در تهران تحصیل موسیقی کرده و با گروه رستاک نیز همکاری داشته است. طبیعتاً با توجه به سابقه‌ی این دو، «ترانه‌های کبود» برای روایت موسیقی مدنظرش از تأثیرات «موسیقی شهری» برحذر نیست.

شسته ‌رفتگی کیفیت صدا ناشی از صدابرداری در استودیو، خطوط ریتمیک تنظیم‌شده برای سازهای کوبه‌ای و هماهنگی دقیق ورود و خروج هم‌خوانان و خواننده‌ی اصلی در هنگام پرسش و پاسخ‌ها بخشی از این تأثیرات‌اند. به علاوه این نکته که قطعات عموماً آغاز و پایان کاملاً مشخص و قطعی دارند و جواب‌های سازی در نقاط مشخص و هماهنگ شده‌ای می‌آیند نیز بر آن شسته رفتگی می‌افزایند.

به این ترتیب با اینکه آلبوم در روایت ملودی، شعر و سبک نوازندگی و خوانندگی به سنت‌های همان منطقه وفادار است اما با استفاده از ویژگی‌های بالا احتمالاً می‌کوشد موسیقی‌اش را «امروزی» کند.

در پایان می‌توانید بخشی از قطعه‌ی «مریم» را بشنوید.