رقصی میانه‌ی میدان نویسنده: کامیار صلواتی

شنیدن کلّ آلبوم «افسانه‌ی گل یخ» تنها بیست و چند دقیقه طول می‌کشد. نوازنده پرگویی نمی‌کند و شیفته‌ی سخن‌رانی خود نیست. قصدش را به اختصار و کفایت می‌گوید و می‌گذرد. اما این قصد چیست و وقتی که گذشت، چه از خود بر جای می‌گذارد؟

آلبوم با مضراب‌هایی عبادی‌وار آغاز می‌شود و در ادامه آشکار می‌شود که ستاره احمدی، جایی مابین نوازندگان معاصر سه‌تار به ویژه بهداد بابایی، و نوازندگانی قدیمی‌تر چون عبادی ایستاده است. چهره‌ای که از نوازنده در ذهن مخاطب ترسیم می‌شود، چهره‌ی نوازنده‌ای آگاه و توانا به تکنیک‌ها و امکانات نسبتاً نویافته‌ی نوازندگی سه‌تار است که در نمایش‌گریِ این آگاهی خویشتن‌دار است. انگاره‌ی اصلی این اثر شاید نوعی در میانه ایستادن باشد: در میانه‌ی امروز و دیروز، و در میانه‌ی محافظه‌کاری و سرکشی.

این در میانه ایستادن صورت‌های دیگری هم دارد: احمدی در آغاز شوری را روایت می‌کند که مرزهای‌اش عمداً سیال‌اند؛ نه چندان شور است، نه خیلی دشتی، و نه ابوعطایی موکد.این روحیه کمابیش در قطعه‌ی بعدی، افسانه‌ی گل یخ، که ساخته‌ی خود اوست نیز ادامه پیدا می‌یابد. در هم‌آمیزی نسبتاً متساوی درآمد شور و درآمد دشتی و شهناز و اوج دشتی، دیگر تفاوت معناداری میان مجموعه‌هایی چون «آواز دشتی» با گوشه‌هایی چون «گوشه‌ی اوج» وجود ندارد. نوازنده مدام در این چند گوشه‌ی اصلی پرسه می‌زند و آن‌ها را به هم وصل می‌کند. در میانه ایستادن احمدی در ماهیت مدال آلبوم هم خود را می‌نمایاند: هرچند نواخته‌های او مقید به گستره‌های مدال شناخته شده‌ی گوشه‌ها نیستند (یعنی به راحتی از محدوده‌های چهار نتی و پنج نتی معمول آن‌ها عدول می‌کنند) و در نتیجه با تغییر مداوم هسته‌های مدال و تغییرات کروماتیک همراهند، قرائتی نو از این روابط مدال ارائه نمی‌دهند. در اغلب لحظات محافظه‌کارند،  و حتی در مدگردی از دشتی به نوا سراسیمه و پرداخت‌ناشده. این‌جا نیز این در میان بودگی هویداست: هویت کلی مدال و رفت‌و‌آمد گوشه‌ها گوش‌آشناست، اما پرش‌ها، تغییر رجیسترها و تغییرات نسبتاً پررنگ کروماتیک اندکی آشنایی‌زدا.

این «در میانه ایستادن»، دانسته یا نادانسته و با همه‌ی خوب و بدش، خصلت بنیادین این اثر است.