ماهان میرعرب بعد از نزدیک به دو دهه تلاش بی‌وقفه بالاخره در آلبوم «سوی ایرانی جَز» به شکوفایی رسید. آلبومی که تلفیق موفقی از موسیقی جَز و موسیقی ایرانی-شرقی است. تلاش‌های او در طی این سال‌ها اغلب کاستی‌هایی داشت که با اتکا به توانایی تکنیکی در نوازندگی در پی مرتفع کردن آن‌ها بود، اما این‌بار به واسطه‌ی اولویت‌دادن مسئله‌ی «آهنگسازی» بر «نوازندگی» که برآمده از پروسه‌ی جدی و پُر‌زحمتِ «آموختن» و «ارائه»ی توأمان است، او موفق به خلق اثری مهم در جریان موسیقی فرعی (آلترنیتو) ایران شده است.
امکان دادن به بروز هنرمندانه‌ی تواناییِ نوازندگان با ایجاد فضایی مناسب و مسنجم، از مُحسّنات آلبوم محسوب می‌شود. به عنوان نمونه، در قطعه‌ی «My Hyper» فضایی ساخته شده که به آهستگی توسعه پیدا می‌کند و از منظر بافت و فرم این امکان را ایجاد می‌کند تا سازها در لحظات تک‌نوازی به درستی و در داخل چهارچوب قطعه، ابزاری برای بروز توانایی نوازندگان‌شان باشند.
ماهان میرعرب، در یک دهه‌ي اخیر، به رغم زندگی در اروپا در حال آموختن موسیقی ایرانی بود. او با هوشمندی بر موسیقی اقوام مختلف (بیشتر محدوده‌ی خراسان) تمرکز کرد و چندان به سمت ردیف نرفت و این برگ برنده‌ی او در قیاس با اغلب اسلاف‌اش بود که تلاش بر ترکیب موسیقی جَز با موسیقی ردیف دستگاهی داشتند و چندان موفق نبودند.
در این سال‌ها او مدام و بی‌وقفه روی صحنه بوده و کسب تجربه‌ی گسترده در اجرای زنده در به ثمر رسیدن استعداد اکتسابی او بی‌تأثیر نبوده است. امکانی که اگر در ایران وجود داشت سرنوشت دیگری برای موسیقی و موسیقیدان رقم می‌خورد.
ماهان میرعرب در مسیری قرار گرفت که پویا محمودی نوازنده‌ی برجسته‌ی گیتار پیش‌تر آغاز کرد، اما تمرکز و تلاش بی‌وقفه‌ی او منجر به این شد که بتواند مرزهایی که محمودی پیش‌تر ساخته بود را توسعه بدهد و به جایی برسد که امروز در ترکیب هارمونی‌هایی از فرهنگ شرقی و هارمونی‌های جَز به امضای شخصی خود دست پیدا کند. هم‌زبانیِ جالبی که او در این آلبوم میان ساز نی و گیتار الکتریک برقرار کرده است، دست‌یافت مهمی محسوب می‌شود.
ماهان میرعرب در این آلبوم با تک‌صدا بودن موسیقی ایرانی، نه به مثابه ضعف، بلکه به عنوان یک ویژگی که زیبایی‌شناسی خاص خود را می‌طلبد، مواجه شده است و با عبور از هارمونی‌های کلاسیک موسیقی جَز و رسیدن به بستری مطلوب برای تلفیق موسیقی نواحی ایرانی و موسیقی جَز، پیشنهاد تازه‌ای برای این جنس از موسیقی در ایران ارائه می‌کند.
اما ای کاش آلبوم عنوان دیگری داشت: «سوی ایرانی جَز» ادعایی با خود دارد که زیبنده‌ی چنین اثری نیست، آن هم وقتی که ردپای هارمونی‌های موسیقی آناتولی و شیوه‌ی خاص نوازندگی ارکان اوئور (موسیقیدان برجسته‌ی ترک) به شکل پُررنگی در این آلبوم دیده می‌شود.
برای خرید و دانلود آلبوم سوی ایرانی جز به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.