پس از «حسن کسایی»، بعید است بتوان در جمع نینوازان تکنوازی یافت که با موسیقی «دستگاهی» جانبی دارد اما نشانی از او در نوای ساز و موسیقیاش به گوش نمیرسد. «مسعود اربابیان» هم از این دایره بیرون نیست. صدای مطلوب ساز اربابیان در منطقهی صوتی اوج، در همان چند نغمهی آغازینِ چهارگاهِ آلبوم موسیقی «آواز نی»، نشان از تلاش به ثمر نشستهاش و نیلِ به کیفیتی نزدیک به کیفیتِ صوتیِ ساز حسن کسایی را دارد و در طرفهالعینی صدای ساز او را تداعی میکند. این شباهتِ کیفیاتِ صوتی توقعی ایجاد میکند که در جنبههای دیگرِ تکنیکی و محتوایی برآورده نمیشود. جنبههایی چون تسلط بر ردیفهای آوازی و اوزان شعری، سکوتهای سنجیده و متنوع، چیرهدستی در اجرای انواع تکنیکهای نوازندگی و جاری شدن موسیقی از مایهای به مایهای دور از خیال، حافظه و عادت ذهنی. تُندای اکثر قطعات «آوازِ نی» و زمانبندی جملاتِ بخشهای با وزنِ آزاد، بیشتر یادآور موسیقی کسایی در «پس از سکوت» است، اما شدتوریهای متضاد، تنوع زمانبندی جملات به مدد ترکیب نغمههای کشیده و مقَطعِ «پس از سکوت» را ندارد.
به نظر میرسد اکتفا نکردن به نوازندگی نی، فرارفتن از سطح و کوشش در شناختِ دقیق مکتبِ اصفهان و نینوازان دوران امری ضروریست؛ آنچه کسایی، به عنوان چکادی از نینوازی، از استادانش آموخته و در گفتوگوهایش دربارهی موسیقی سعی بر انتقالش دارد. بسیاری از استادانش -چه آنی که در حضور از او آموخته و چه آنهایی که از طریق ضبط نواختهها و آوازهایشان به او آموختند- غیر از نینواز بودهاند. از بسیاری استادانِ سازهای مختلفِ کمانچه، سهتار، پیانو، تار، ویولن و آواز بهرهی سرشار برده و «شاید با پنجاه استاد بینظیر معاشر بوده» است.۲ اگر قصد اربابیان تنها حفظ و انتقال نوازندگی به شیوهی اصفهان باشد، در تنها آلبوم منتشر شده از او، جای پرداختن به بعضی جنبهها خالی است و، اگر بیش از حفظِ شیوه طلب کرده، باید منتظر آلبومهای دیگر او ماند. صدای شفاف، فواصل بهجا، ساختار سنجیده اما محافظهکارانهی بخشهای مختلف آواز نی برای شنوندهای که حاضر نیست هر آلبومی با عنوان «دستگاهی» اما محتوایی نامرتبط را بپذیرد، امیدبخش است و اشتیاق شنیدن اثری دیگر را زنده نگاه میدارد.
۱- مصرعی از شعر اقبال لاهوری.
۲- قسمتی از مصاحبهی حسن کسایی که در کتاب از موسیقی تا سکوت آورده شده است.
برای خرید و دانلود آلبوم آواز نی به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.
24 خرداد 1399
دیدگاهها
پديده 3 سال پیش(16 تیر 1399 ساعت 07:04)
در جايي خوانده بودم كه موسيقي غذاى روح است. در زمانه اى زندگي مى كنيم كه براى جسممان هم غذاى سالم كمياب است. موسيقي مسعود اربابيان به مثال غذائي است كه به رشد روح كمك مي كند . بسيار گوارا بود.