طی‌الارض موسیقایی نویسنده: امیر بهاری

همواره سؤال مهمی درباره‌ی اثر هنری وجود دارد: هدف چیست؟ و اولین راهِ یافتن پاسخ، جستجو برای درک الگوی فرم و ساختار اثر است، الگویی که در «از ما» آشفته و غیر قابل تبیین به نظر می‌رسد.

در این آلبوم قطعه‌ی اول و دوم با کلام‌اند و با عودی همراهی می‌شوند که افکتیو شده تا به زخمه‌ای‌های تاجیکستان و هندوستان نزدیک شود. قطعه‌ی سوم و چهارم ارکستر مفصلی دارند از درامز، گیتار بیس و ابوا گرفته تا نی، سنتور، تار و ...که متأسفانه ارتباط فرمی و ساختاری روشنی در آنها دیده نمی‌شود؛ جز اینکه هردو ضرباهنگ سریعی دارند. قطعه‌ی پنجم فضاسازی با سینتی است که با دونوازی نی همراه شده! در قطعه‌ی ششم یکمرتبه وارد فضایی گوتیک می‌شویم که بیشتر هواداران آن اهالی موسیقی متال هستند و جالب اینکه در میان همین قطعه صدای «آوانگارد جَز» هم به گوش می‌آید و سر آخر قطعه با صدای تار به پایان می‌رسد.

از این شاخه به آن شاخه پریدن تا انتها ادامه دارد، تا جایی  که دوباره صدای «دولتمند خالف» باز می‌گردد. در این آلبوم سفری عجیب و غریب اتفاق می‌افتد؛ شما طی الارض کرده، از فرهنگی به فرهنگی دیگر می‌روید بدون اینکه این فرهنگ‌ها(در اینجا مایه‌های موسیقایی) با یکدیگر ارتباط فرمال مشخصی داشته باشند. هرچند در این سفر لحظات زیبایی هم وجود دارند اما اغلب به دلیل  بسط نیافتن ابتر مانده‌اند. به عنوان پیشنهاد می‌شد با میدان دادنِ بیشتر به ساز اُبوا شیوه‌ی بیانی تازه‌ای را در جریان موسیقی تلفیقی ایران آزمود. توانایی کم‌نظیر بیشتر نوازندگان آلبوم کارکرد صحیحی پیدا نکرده است و از این پتانسیل به درستی استفاده نشده است.

بافت هارمونی تقریباً همان است که از آویژه و خودِ فوژان در اواخر دهه ۷۰ شنیده‌ایم. رویکرد به آهنگسازی دیبازر هم که تقریبا مشابه آثار قبلی است با انسجام کمتر. این خورجین صداهای رنگارنگ وقتی به راک گذر می‌کنند ناموفق‌اند و وقتی می‌خواهند فضای آبستره‌ای را با نی و سینتی تجربه کنند، الکن و لخت. وقتی می‌خواهند حماسه‌سرایی کنند ملودی آنقدر هول است که پیگیری مسیر هر ساز کاری بسیار دشوار خواهد بود. و عجبا که اثر کسی تا این حد از فرم ساختار بیگانه می‌نماید که سال‌ها سمت آکادمیک مهمی داشته است.