موسیقیِ «نبودی تو» را می‌توان در این عبارت خلاصه کرد: کنار هم نشاندنِ بی‌ربطِ عناصری بی‌ربط و در عین حال نخ‌نما. شیوه‌ی تنظیم و هارمونیزه کردنِ نُه ترانه‌ای که در این آلبوم گنجانده شده عمده‌ترین عنصرِ تاریخ مصرف گذشته‌ی مجموعه است. صدای خواننده نیز معمولاً بی هیچ ایده‌ی مشخصی، در فواصلی مستعمل، بر فضاسازی‌هایی سوار می‌شود که حاصلِ نازل‌ترین فرمول‌های نیم قرن پیش‌اند.
این حد از عادی شدنِ فقدان خلاقیت یا عدمِ لزومِ وجودِ هرگونه خلاقیت در آثار مردم‌پسند در ایران حقیقتاً شگفت‌انگیز است. یک روز تصمیم می‌گیریم آلبومی منتشر کنیم که «بگیرد»! چه نوع موزیکی؟ گیتار الکتریک و بیس و درامزی داشته باشیم و روی آن خواننده‌ای با سبقه‌ی آواز سنتی! با چهچهه، شعرهای معاصری بخواند. یک ترانه با شعر مولوی هم داشته باشیم. هم مد روز است و هم ارادت‌مان به ادبیات کلاسیک را نشان می‌دهد. لازم هم نیست وقت بگذاریم و شعری از دیوان‌اش پیدا کنیم. همان «در هوایت بی‌قرارم» خوب است. اگر یک بخش کوتاه، کلام انگلیسی هم لابلای شعر مولوی بپیچیم شیک بودن را به اوج رسانده‌ایم. ضبط درامز آکوستیک دردسر دارد. از سمپل استفاده می‌کنیم اما باید حواس‌مان باشد طوری خروجی بگیریم که همه چیز تا حد امکان صدای طبیعی بدهد. جاهای خالی را هم یا سولوی گیتار الکتریک یا تک‌سیم‌های یک سه‌تار پر می‌کند. در پایان، یک نکته‌ی بسیار اساسی را اما نباید فراموش کرد و آن اینکه محصول نهایی، حسابی باید عاطفه‌برانگیز باشد: پس همه‌ی خط‌ها را در میکس پر می‌کنیم از ریوِرب!
«نبودی تو» از چنین عزمی برآمده است. همه‌ی اجزای آن روی آب معلق‌اند. این شبه ژانر که نزدیک به دو دهه است در موسیقی ایران باب شده، با عنوانِ «تلفیقی» منتشر می‌شود؛ اما کدام تلفیق؟ چه اشتراکاتی بین کدام شاخه‌های مستقل موسیقی، کدام فرزند سالم را به بار می‌آورند؟ علی‌رغم باور مصنفین این آثار، این آلبوم‌ها را باید در شاخه‌ی موسیقی مردم‌پسند طبقه‌بندی کرد اما در آلبومی چون «نبودی تو» بی‌ربط بودن‌ها منتسب کردنِ آن به یک ژانر مشخص را نیز دشوار می‌کنند. اگر بگوییم این موسیقی پاپ است صرفاً به لحاظ شأن و وجاهت موسیقایی آن است وگرنه تنها ویژگی سبکی آن را باید تلاش برای فقدان هرگونه خلاقیت دانست.
برای خرید و دانلود آلبوم نبودی تو به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.
