«فیروزه» پالوده و تمیز اجرا شده و از انسجام در فرم و ساختار بهره‌مند است اما آن چه که در مواجهه با این اثر کمی غریب به نظر می‌آید فضای غالب بالکانی-آناتولی است هرچند که پیشینه‌ی آهنگساز و ناشر بیشتر توقع اثری ایرانی-ردیفی در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند.
این نکته را نباید از نظر دور داشت که ناشر هم با انتخاب آثاری که نشر می‌دهد در ذهن مخاطب انتظاری ایجاد می‌کند؛ تغییر این تصویر در ذهن مخاطبان شاید به راحتی صورت نگیرد.
موسیقی بالکان در ایران طرفداران بسیاری دارد و گروه‌های تلفیقی و پاپیولار بسیاری از این موسیقی بهره برده‌اند. مسئله‌ی مهم این است که آهنگساز با ابزار این جنس موسیقی در ایران چه محتوایی تولیدمی‌کند؟ آیا با ترکیب‌های بدیع ما را با زاویه‌ی دید متفاوت خود از این موسیقی مواجه می‌کند؟ اگر چنین نکند پرسش اصلی بی‌پاسخ می‌ماند: آیا نکته‌ی پنهان و رمزآلودی در این رویکرد باید باشد؟ این سوال پررنگ صرفاً به‌جهت توقعی است که آهنگساز با گزیده‌کاری و پشتوانه‌اش در ما ایجاد کرده است.
آن چه از کلیت آلبوم به مخاطب منتقل می‌شود همکاری یک تیم حرفه‌ای و با دقت است و در قطعاتی این حرفه‌ای‌گری منجر به خلق نغمه‌ای گوش نواز و توامان هنرمندانه شده است که محمدرضا ابراهیمی خود را آزاد گذاشته تا آن جهان شخصی‌اش بروز پیدا کند مثل قطعه «نیشابور» و «خُم» که در دومی «کلارنیت باس» به خوبی وارد می‌شود و موتیف‌های زیبایی می‌نوازد. کلارینت به‌رغم بادی بودنش چندان بوی بالکان نمی‌دهد و اتفاقاً درهمین قطعه، «خُم»، نوازندگی ابراهیمی به زیبایی خودش را نشان می‌دهد، مجالی که چندان در قطعه‌های دیگر پیش نیامده است.
نکته‌ی دیگر که نباید در مورد این آلبوم از نظر دور داشت فضای خاص آن است که به دور از جهان پر هیاهوی موسیقی ایران تولید شده. چیزی که در دفترچه‌ی آلبوم هم متواضعانه به آن اشاره می‌شود. موسیقی بدون کلام با سازبندی جسورانه و نوع آهنگسازی که فارغ از قوت و ضعفش امضای شخصی دارد و به هیچ وجه نظر به بازار ندارد.
برای خرید و دانلود آلبوم فیروزه به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.
06 اردیبهشت 1399