«پرتره‌ی آهنگساز در جوانی» گذشته از هر چیز، حتا گذشته از مرور تاریخچه‌ی زندگی هنرمند، خبر از برآمدن یک آهنگساز می‌دهد و می‌گوید اگر سرگذشت آهنگسازش به همین منوال پیش برود که از 1392 تا 1395 رفته (تاریخ قطعه‌های آلبوم)، در آینده از «امین شریفی» آوازه‌ای بلند خواهیم شنید.
به ترتیبی متفاوت از چیدمان آلبوم، مثلاً از قطعه‌ی «مونولوگ برای تنهایی آهنگساز» اگر آغاز کنیم، گفتگوی بازیگوشانه‌ی آهنگساز با استراوینسکی بزرگ و تم مشهور ابتدای «پرستش بهار» را می‌شنویم. و نیز درمی‌یابیم به نحوی موفق یکی از نشانه‌های سبکی استراوینسکی (تکرار بسیارِ تم بدون آنکه شنونده را دل‌زده کند) را نیز دستمایه‌ی گفتگویش کرده است. استاد افسانه‌ای سده‌ی بیستم از طریق دگرگونی رنگ‌آمیزی و گاهی بافت یکنواختی را از کارش دور می‌کرد، و آهنگساز جوان اوایل سده‌ی بیست و یکم، از طریق دگردیسی سیمای تم در یک واریاسیون مداوم به یاری واژگان گسترش‌یافته‌ی تکنیکی فلوت.
«کوارتت پارسی»، «کوینتت شماره‌ی 2» و کمی بافاصله «چرا چونین باید؟» دل‌مشغولی آهنگساز به برداشت‌هایی از موسیقی ایرانی را بازگو می‌کند و باز فن گسترش او را فاش می‌سازد، مخصوصاً اگر در پرتو مونولوگ بشنویمشان. در همه‌ی این قطعات توانایی کار با محتوای تماتیک محدود (نقش‌مایه‌های موسیقی ایرانی) و گستراندن آن در زمانی به‌راستی طولانی از طریق تغییر تدریجی مداوم، پیاپی برش زدن-متوقف شدن-باز حرکت دادن جریان موسیقی، نگاه روشن به ریتم و بافت خلوت و شفاف به چشم می‌خورد. و باز از این ویژگی‌ها بارزتر ظرافت در گفتگو با آثار و روش آهنگسازی یک آهنگساز دیگر است که خودنمایی می‌کند به‌ویژه اگر به یاد آوریم تم بارز «چرا چونین باید؟» را در آغاز «سمفونی مونودی» مهدی حسینی و ارتباط‌های دیگر قطعه را با «کنسرتو برای کوارتت زهی و ارکستر مجلسی» از همان آهنگساز.
همین نشانه‌ها امین شریفی را آهنگسازی توانا در وام‌گیری از/گفتگو با دیگران معرفی می‌کند. او نیروی آن را دارد که زبان دیگران را بیاموزد و بدون آنکه به دام تقلید بیفتد عناصری از بیانشان را با زبان خاص خودش بیامیزد و درنهایت همچنان خودش بماند. تکرار این ویژگی‌ها یعنی آهنگساز بیان متمایز خود را (گرچه هنوز در حال تکوین) یافته است؛ گامی محکم برای ابتدای راه.
برای خرید و دانلود آلبوم پرتره‌ی آهنگساز در جوانی به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.
06 تیر 1397