این واقعیت که نمیتوان بین پدیدهای که به آهنگسازی موسوم است و آنچه با اصطلاحِ ”بداههپردازی“ توصیف میشود خطِ تمایزِ بهراستی دقیقی قائل شد داوریِ آثاری که از سوی مؤلف مصداقِ یکی از این دو پدیده میشوند را نیز تحتِ تأثیر قرار میدهد؛ در هر اثرِ آهنگسازانه ردِپایی از بداههپردازی و در هر بداههپردازیْ بقایای تلاشهایی آهنگسازانه، اینجا و آنجا، باقی است. این ردِپاها همانقدر که ممکن است در بهکارگیری تمها، فیگورها و موتیفها (اعم از ریتمیک، ملودیک و هارمونیک) بهجا مانده باشند، در قالب ساختارهایی کلانتر نیز قابل شناساییاند، قالبهایی که در واقع بیش از آنکه وامدارِ تجربههای مؤلف باشند، از مجاریِ ”ژانر“ تغذیه میشوند. ژانر را میتوان تعیّنِ محو و گسترشیافتهی بیناذهنیتی اجتماعی دانست که با توافق بر سرِ چند مؤلفه حاصل شده است. بنابراین، مادام که نتوان ردِپاها را از راه مقایسهی آثار و یا مستنداتِ معتبر پیگیری کرد، میتوان ردپای ژانر را کاوید و اثر را به داوری نشست. اینچنین قضاوتی حاصل پیگیری این پرسش است: ساماندهیِ عناصرِ بهکاررفته برای این ژانر تا چه میزان موفقیتآمیز بوده است؟
بر رهگذری نامنتظر نیز از همین زاویه میتوان نگریست؛ بهخصوص که مؤلفانش میگویند گفتوگوی موسیقاییِ بداههپردازانهشان «بدون دلبستگی و ماندن» در فضای موسیقی ایرانی یا کلاسیکِ غربی «فارغ از هرگونه قالبی در گسترهای دیگر بسط داده و رها میشود». آیا بهراستی چنین است و آیا این «گسترهی بیقالب» اساساً امکانِ تحقق دارد؟ طرحِ این پرسشها پیگیری همان پرسش پیشگفته است.
تا آنجا که به رهگذری نامنتظر مربوط میشود، پاسخ در هردو مورد منفی است. نه این اثر بهراستی از هر قالبی فارغ است و نه چنین گسترهای امکان تحقق دارد. خواسته یا ناخواسته، دانسته یا ندانسته، موسیقی سیامک جهانگیری و فرزاد فضلی به دورنمای محوی از موسیقی جَز چشم دوخته است، که البته با بضاعت و توش و توان این دو ارائه میشود؛ توش و توانی که همانقدر که از همایون و شور و دشتی باخبر است از نزدیک شدن به تجربههای متوسطِ این ژانر ناتوان است؛ آنقدر که رهگذری نامنتظر از حدِ تنها «یک آلبوم دیگر»، یک دورهمیِ موسیقاییِ دونفره پیشتر نمیرود. از خودش میآغازد و در خودش به پایان میرسد؛ چیزی همسنگِ تولیدِ صوتیِ کمکیفیتاش، شاید.
برای خرید و دانلود آلبوم رهگذری نامنتظر به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.
22 تیر 1398