وقتی کنسرتی که بناست در ساعات پایانی شب (ساعت 23 ) آغاز شود، نیم ساعت تاخیر داشته باشد، مخاطب با حس و حال خوبی به تماشای آن نمینشیند اما گروه «ماینسوان» با یک اجرای محکم و موثر توانست ضرب این تاخیر را بگیرد و علاقمندانش را با حالی خوش راهی خانههایشان کند.
در پس حدود 15 سال فعالیت مستمر، تعداد اجراهای زنده رسمی گروه «ماینسوان» به تعداد انگشتان دست هم نمیرسد اما این گروه مشهدی در شهرِ «بدون صحنه» با چنگ و دندان بقای خود را حفظ کرده است. آنها با رهبری مسعود فیاضزاده، گیتاریست برجسته سبک راک، یک اجرای «راک» در مفهوم حقیقی کلمه به نمایش گذاشتند و به واسطه بهرهمندی از نظرگاه مشخص در بافت و ساختار و حضور نوازندگانی یکدست و همسو ( چه به لحاظ عاطفی و چه از منظر موسیقایی) شبی به یادماندنی ساختند. یکی از شبهایی که بسیار کم در موسیقی راک ایران اتفاق میافتد. هیچکدام از اعضای این گروه نمود منفردی روی صحنه نداشتند و «ماینسوان» بود که بر صحنه خودنمایی میکرد.
حامد مبرز، یکی از خوانندگان گروه بخشهایی را که «هارش» میخواند چندان کوک و ژوست اجرا نکرد. او در انتهای برنامه از حضار به دلیل سرما خوردگی ناگهانی معذرت خواهی کرد. که عذری منطقی بهنظر میآمد چرا که در آلبوم این مشکل وجود ندارد. البته اینکه ضبط استودیویی تا چه اندازه میتواند عیار یک خواننده باشد- آن هم با در نظر داشتن پیشرفت روزافزون نرمافزارهای ضبط صدا- بحثی محفوظ است. شاید بهتر بود در فهرست قطعات (ست لیست) تغییراتی انجام میشد که این موضوع چندان جلب نظر نکند.
و از همه این بحثها مهمتر، دیدگاه روشن گروه به مسائل اجتماعی است که با حضور یک ترانهسرای ثابت به خوبی متبلور میشود. در کنار این موضوع توانایی اعضای گروه در نواختن سازهای خودشان از «ماینس وان» گروهی یکدست و رو به تکامل ساخته است. گروهی از خراسان رضوی که با همه سختیها سالهاست خودش را در جریان راک نه چندان پربار ایرانی سرپا نگه داشته است.