گروه «گام» حتی با یک خوانند با استعداد و توانمند، نتوانست شب موفقی را در جشنواره موسیقی فجر پشت سر بگذارد.
«گام» یک گروه ده نفره است که از ویولنِ آلتو و ساکسیفون گرفته تا کمانچه و تار را در خود جای داده است و اتفاقاً بزرگترین لطمه را از همگننشدن سازها میخورد. به جز پیانو و ویلنسل بقیه سازهای غیرایرانی میتوانستند به نفع آنسامبل کنار گذاشته شوند از این طرف هم نغمههای کمانچه چندان در بافت کمپوزیسیونها تنیده نشده بود. مخاطب دو جنس صدای ترکیب نشده را میشنید که آوازی با تکنیک در میان آنها خودنمایی میکرد. پویان راد (خوانندهی گام) میتواند در میان خوانندگانِ گروههایی که ترکیبی از سازهای غربی (و بعضاً ایرانی) و و آواز ایرانی را ارائه میکنند (دنگشو، پالت، چارتار و...)، در آینده نزدیک بهترین باشد البته اگر گروه گام چنین فضایی را برای او مهیا کند.
راد اغلب از محدودهی اوج تنور شروع به خواندن میکرد و همین انتخاب اشتباهِ او تعلیق مخاطب را برای ادامهی شنیدن کاهش میداد. در کار با گروهی مثل گام که قطعات ساختار مشخصی ندارند و مخاطب از جایی به بعد سرگردان میشود، این شکل آواز خواندن چندان به نفع گروه نیست. مخاطب حتی گاهی متوجه نمیشد قطعات کی به پایان میرسند. این موضوع در مورد خود گروه هم مشخص بود. در انتهای اجرا نوازندگان چند ثانیهای مردد بودند که اجرا تمام شده است یا نه!
زمان زیادی از اجرا به تکنوازی ساکسیفون گذشت که با ماهیت موسیقی گروه و بهخصوص ملودی آواز چندان ارتباطی نداشت. زهیها (ویلنسل، ویولن آلتو و کمانچه) با تار و کلارینت و ساکسیفون بیربط بودند. حتی سازهای ایرانی در این ترکیب بعضاً ناکوک به گوش میرسیدند.
گام نوازندگان خوبی دارد اما آهنگساز هنوز آنقدر تجربه ندارد که برای آنسامبلی که هم تار دارد و ساکسیفون آهنگسازی کند. برای رقابت با گروههای تلفیقی حال حاضر موسیقی ایران که آواز ایرانی دارند، آنسامبل بزرگ لزوما چارهی کار نیست. مهمتر از تعداد ساز، توانایی آهنگسازی و تنظیم است. شاید گام، در آستانهی انتشار اولین آلبوم، نیاز به بازنگری داشته باشد.
عکسها از هلیا سعیدی