اگر در پی تعریف شیوهی بیان خاصی از موسیقی باکلام (راک، پاپ و ...) در گیلان باشیم، آلبوم «کو» از جلیل شعاع- که وام دار میراث به جا مانده از نسل روزبه رخشا، جهانگیر سرتیپی و... است، میتواند نمونهی خوبی برای آن باشد. یک موسیقی پر جنب و جوش که گویش گیلکی خوب و روان روی آن نشسته است و تلفیق کلام (ترانه/لیریک) و موسیقی مهمترین امتیاز آن است.
جلیل شعاع که طی چند ماه گذشته با انتشار دو تک آهنگ، کنجکاوییهایی ایجاد کرده بود حالا با انتشار اولین آلبومش، نشان داده که سیلقهی موسیقاییاش به چه سمتی گرایش دارد. او با کار بر روی موسیقی ریتم اند بلوزِ کلاسیک و پاپ-راک اثر جذاب و مردمپسندی ارائه کرده است.
از دیر باز مسئله کلام به خصوص در تجربههایی که وفادارانهتر به سمت سبکهایی مثل بلوز ،راک و جَز میرفتند در موسیقی ایران مطرح است. مثلا وقتی ریتم غالب دو چهار و چهار چهار است، تلفیق شعر و موسیقی در نمونههای فارسی تا امروز- به جز نمونههایی اندک، چندان قابل دفاع نبودند ولی آلبوم جلیل شعاع در این زمینه موفق است. پیشتر در موسیقی متن فیلم «در دنیای تو ساعت چند است» یکی دو نمونه از روزبه رخشا شنیده بودیم که سرودن یک ترانه مناسب به زبان گیلکی میتواند تا چه اندازه با موسیقی سبکهای دیگر (مثل موسیقی بالکان یا موسیقی راک که دیگر محدود به جغرافیای خاصی نیستند) هماهنگ باشد و جذابیت ایجاد کند. حالا شعاع یک آلبوم کامل (به جز دو ترانه با کلام فارسی رسمی) از اشعاری گیلکی را با وزن و گویش خاص خودشان در زیرسبکهایی (سابژانرهایی) ملهم از بلوز با حضور نوازندگانی توانمند (پیمان حاتمی، آتنا اشتیاقی، سهیل پیغمبری، مهرداد مهدی و...) اجرا کرده است و حداقل در ملودیِهای کلام مشکلی احساس نمیشود.
ارکستراسیون، شکل آهنگسازی و تنظیم قطعات امروزی نیستند و این سلیقه مؤلفی است که با مخاطبش صادق است. آلبوم «کو» در جریان پویای موسیقی آلترنیتوِ گیلان جایگاه خوبی برای خود دست و پا کرده است و به اندازه توان خود سالم، سرراست و حتی جذاب حرفش را میزند.
برای خرید و دانلود آلبوم کو به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.