نشان ملی ثبت(رسانه‌های دیجیتال)

تگ: محمد سنگیان


Piano With Rose 2

خواب خرگوشی آهنگسازی

نویسنده: حانیه شهرابی

در سراسرِ این آلبومِ تکنوازیِ پیانو شاهدِ نوازندگیِ بی‌کیفیتی هستیم؛ امری که سعی در پنهان ماندنِ آن شده‌ است. اما چگونه؟ اولاً توقفِ دست‌هایِ نوازنده، با رها نکردنِ پدالِ راست پنهان شده است. حتا قطعاتِ آلبوم زمانی که پایِ نوازنده هنوز روی پدال است و سیم‌ها می‌لرزند، به پایان می‌رسند و ثانیاً، تغییرِ سرعت‌هایی در تمامِ قطعات تعبیه شده‌ که همواره به نوازنده این فرصت را داده تا برایِ حرکتِ بعدیِ خود آماده شود. با این اوصاف کیفیتِ موسیقی در این آلبوم با سطحِ نوازندگی تناسب دارد؛ کم‌تر از هفده دقیقه موسیقیِ ناخودبسنده با برچسبِ پاپ-کلاسیک.

آلبوم در نگاه کلی، به یک کتابِ بی‌ستون می‌ماند. فرم و محتوایِ ملودیکِ قطعات آن‌قدر نابسامان هستند که حتا احتمال می‌رود نت‌نگاری نشده باشند؛ نت‌نگاری به مثابه‌یِ نشانه و فرصتی برایِ اندیشیدن به موسیقی. هر بخش، با وصلی نامناسب به بخشِ دیگر می‌رسد. جملاتِ موسیقی، آغازِ روشن و استوار، و پایانِ قانع‌کننده‌ای ندارند. هر قطعه، با معرفیِ یک موتیفِ ساده شروع می‌شود و با هارمونی‌ای پرتکرار و ملال‌آور پیش می‌رود. در برخی موارد، مانند بخشِ دوم قطعه‌ی «پیانو با رز» و «کرشمه»، شاهد مینورِ هارمونیکی هستیم که در لباسِ مدِ اصفهان با برداشتی نه چندان صحیح از بسترِ صوتی، الگویِ لحنی، شاهد، ایست و اختتام سعی در سرک کشیدن به قلمرو موسیقی ایرانی دارد.

«پیانو با گل رز» نمونه‌ای از آلبوم‌هایی‌ست که تولد و مرگشان یکی است و خود در میان مشابهان هم گم می‌شوند. چرا مخاطب موسیقی باید از میانِ تاریخِ پر از شاهکارِ سازِ پیانو «پیانو با گل رز» را با این هارمونیِ بی‌جانش برگزیند؟ موتیف‌های از نفس افتاده‌یِ قطعات در ذهنِ مخاطبشان چند ثانیه می‌درخشند و اثر می‌گذارند؟ هدفِ تولید این سطح از موسیقی، وقتی هیچ حرفی برای گفتن ندارد –بماند تازه باشد یا نه- چیست؟ مگر نه آنکه هر هنرجو هم می‌تواند با پرداخت بهایش، چنین آلبومی منتشر کند؟

برای خرید و دانلود آلبوم پیانو با گل رز به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

23 مرداد 1398
Piano With Rose 1

سَبُکیِ تحمّل‌ناپذیرِ شانزده دقیقه‌‌‌ای

نویسنده: امیر بهاری

سوالی مهم در مورد وضعیت انتشار موسیقی در ایران بی‌پاسخ مانده است ؛ آیا داشتن امکاناتی مانند یک پیانو همراه مقداری استعداد، دلیلی کافی برای تولید و انتشار یک آلبوم موسیقی است؟

۱۶ دقیقه پیانو به شکل یک آلبوم منتشر شده است. آلبومی که حتا در همین زمان بسیار کم هم از انسجام بهره‌ای نبرده است؛ هرچند عدم انسجام، کم‌اهمیت‌ترین معضل آلبوم است؛ از ضعف در تکنیک نوازندگی گرفته تا فرم کلی اثر و ساختار قطعات، آن‌قدر شاخص و واضح است که بحث درباره‌ی آلبوم را منتفی می‌کند.

قطعات با رویکرد تولید آلبومی در سبک «موسیقی سبُک» (سَبُک معادل Light) تولید شده‌اند، اما واقعاً سَبُک و سطحی از آب درآمده‌اند و این سَبُک بودن ربطی به آن سَبُکِ سَبْکی ندارد*. درست که در ایران موسیقی‌دانانی مانند ریچارد کلایدرمن، کِنی جی و ... از جانب اهل نظر تخطئه می‌شوند، اما آن‌ها دست‌کم با توانایی تکنیکی مناسب، در کارشان موفق‌اند؛ این حد از آشفتگی، چه در ساختار، چه در اجرا و چه حتا در شکل کلی ارائه‌ی اثر (به طرح روی جلد و اسم آلبوم دقت کنید) نشان از  اعتماد به نفس کاذب جوانی علاقمند به موسیقی می‌دهد که هرچند بی‌استعداد نیست ولی هنوز برای ارائه‌، راه درازی پیشِ رو دارد.

در حاشیه‌ی انتشار این آلبوم، بد نیست تقدیر کنیم از  دفتر موسیقی که در مقابل چنین آلبوم‌هایی آزاداندیش است و انتخاب را به مخاطب وامی‌گذارد. این حق مردم است که خودشان هرچه را دوست دارند برای شنیدن انتخاب کنند، اما معلوم نیست چرا آزاداندیشی‌شان، درباره‌ی موسیقی‌های تفکربرانگیز صدق نمی‌کند و چرا در برابر آلبوم‌های برازنده و خلاقانه‌ که حتا گاهی آهنگسازان‌شان خارج از ایران هم مورد احترام هستند، شورای بررسی، چنان سخت‌گیر می‌شود که کشیدن موی سپید از عمق ماست را بر خود واجب می‌داند. در ازای انتشار ده‌ها عنوان آلبوم دم‌دستی و سطحی، چه آثار - به قول خودشان- فاخری که در دفتر موسیقی معطل مانده است یا گرد فراموشی، از یادشان برده است. و این تناقضی است که رنج شنیدن آلبوم‌هایی مثل «پیانو با گل رُز» را بیشتر می‌کند.


*‌ Light Music  یک Style  است در موسیقی.

برای خرید و دانلود آلبوم پیانو با گل رُز به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 0.6
22 مرداد 1398
بالا