نشان ملی ثبت(رسانه‌های دیجیتال)

تگ: نشر و پخش جوان


Hezartoo 1

سکته‌ی ادبی در قلب راک

نویسنده: امیر بهاری

موسیقی راک در ایران به واسطه‌ی نقدهای فنی بسیاری که در مقطعی از زمان به آن وارد شد،‌ شروع به اصلاح نواقص خود کرد؛ اما این‌بار قافیه را به محتوا باخت. منظور از «راک» این‌جا جریان کلی موسیقی آلترناتیو داخل ایران نیست، بلکه مقصود آن گروه‌هایی هستند که همواره در رعایت چهارچوب استاندارد و تقریباً کلاسیک ژانر راک کوشیده‌اند. آلبوم «هزارتو» نیز استاندارهای موسیقی راک را تاحدود زیادی رعایت کرده و نوازندگی‌ها، تنظیم و فرم خوانندگی در آن قابل‌ قبول است. هرچند نوع دقت تکنیکی و تمیز بودن آلبوم آن را کمی از روح «راک بودنش» دور کرده، اما قابل اعتنا و تأمل برانگیز است. از تأثیر حضور «علی باغفر» نوازنده‌ی باتجربه و مسلط درامز این آلبوم هم نباید گذشت که به عنوان نوازنده‌ی مهمان در آلبوم حضور داشته است.

در چنین آلبوم‌هایی که بستر موسیقایی قابل‌قبولی دارند، ایده‌هایی در پسِ متنِ ترانه‌هاست که می‌تواند آلبوم را عمق داده، مکمل بخشِ سازیِ اثر شود و به نوعی حتا آلبوم را نجات دهد؛ اما در مورد «هزارتو» این اتفاق نیفتاده است. ترانه‌ها نقطه‌ی ضعف اصلی این آلبوم هستند؛ اتفاقی که برای بسیاری از آلبوم‌های این‌چنینی در ایران رخ می‌دهد.

نوع لحن و تأکیدات پندآمیز در بخش قابل توجهی از ترانه‌های «هزارتو» به ماهیّت آلبوم آسیب زده است. انگار این اشعار مخاطب مشخصی دارند و مدام به او درس زندگی می‌دهند. این برای مخاطبِ راک که پی عصیان و ساختارشکنی است، چندان مطلوب به نظر نمی‌رسد. جدای از این، آلبوم از منظر محتوای ترانه‌ها چند تکه است و برخی ترانه‌ها از منظر ساختار ادبی نیز یکدست نیستند؛ به عنوان مثال، در آهنگ «مرد سرگردان» تا میانه‌ی ترانه، کسی دارد «مرد سرگردان» یا «جوان سالخورده» یا «مرد بی‌سایه» را خطاب قرار می‌دهد که «نترس» و «حقیقت را باور کن» و از نیمه‌ی شعر ماجرا تغییر می‌کند که «چرا راه طولانی است» و «چرا به پایان نمی‌رسیم» و ... . یا اینکه مثلاً محتوای قطعات «آغاز رویا» و «مرد سرگردان» از شاعرانگی رمانتیک قطعات «صدای پای آب» یا «چه زیبا می‌رقصی» به‌کلی دور و متفاوت است. این مشکلات، مشخص می‌کند گروه از منظر ایده و درون‌مایه، چشم‌انداز روشنی ندارد. تعدادی نوازنده‌ی خوش‌ذوق بوده‌اند که توانسته‌اند با اتکا به تکنیک خود و پالایش صوتی قابل‌قبول یک آلبوم را به انجام برسانند و این «لازم» برای هیچ آلبومی -مخصوصاً آلبوم‌های باکلام- «کافی» نیست.

برای خرید و دانلود آلبوم هزارتو به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 0
17 اسفند 1398
822

نرسیدن به کهکشانِ بالاتر

نویسنده: امیر بهاری

«هشت دقیقه و بیست ثانیه» به عنوان آلبومی زیرمجموعه‌ی ژانر «نیوایج»۱ به رنگ‌آمیزی صدا در معنای کلاسیکِ این گونه موسیقی بسنده کرده و از منظر مواجه با فرم و ساختار، چیزی افزون برای نمونه‌های موفق دهه‌ها‌ی ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ ندارد، درصورتی‌که امروز موسیقیِ «نیواِیج» مرزهایش را گسترده و زیبایی‌شناسی خود را توسعه داده است. «هشت دقیقه و بیست ثانیه» در برخی لحظات، مانند قطعه‌ی قابل تأمل «از میان اتمسفر»، تا حدودی به این زیبایی‌شناسیِ امروزین نزدیک می‌شود، اما به نظرمی‌رسد عدم شناخت کافی مؤلفان‌اش از ابزار موسیقیِ الکترونیک، آن را از تکامل باز می‌دارد. ویُلن‌نوازی دقیق و در برخی موارد هوشمندانه‌ی یگانه حسینی‌نیا هم نتوانسته چندان کاری برای آلبوم بکند، جز آن‌که در لحظاتی که حضور می‌يابد، کنار آمدن با اثر را تسهیل می‌کند.

آن محدوده از موسیقیِ نیواِیج که وام‌دار موسیقیِ الکترونیک است نیز مثل زیرسبک‌های دیگر این گونه‌ی موسیقایی، به ساخت و پرداخت صداهای بدیع و امروزین وابسته است و «هشت دقیقه و بیست ثانیه» از منظر مواجهه با اصوات الکترونیک، به‌واسطه‌ی استفاده‌ی نه‌چندان جدید از اِفکت و صداهای قدیمی، خود را در منطقه‌ی آسیب‌پذیری قرار می‌دهد که شاید کمی جسارت می‌توانست ماحَصَلِ بهتری برای این آلبوم داشته باشد؛ نکته‌ای که در اواخر آلبوم دیده می‌شود، به‌خصوص در دو قطعه‌ی «از میان اتمسفر» و «سحابی».

آن دسته از مخاطبانی که این جنس موسیقی را دنبال می‌کنند نمونه‌های کلاسیک درخشانی از «وَنجِلیز»، «کیتارو»، «مایک اولدفیلد» و... را در ذهن دارند و اگر کسی بناست با رویکرد کلاسیک این ژانر وارد گود بشود نیازمند آن است که نگاه تازه‌ای به ساختار و فرم داشته باشد، که امری ناممکن نیست. گروه‌های «نیوسایکودِلیک»۲ علیرغم این‌که امروزه بعضاً به سُنوریته‌ی۳ دهه‌هفتادیِ ژانر (سایکودلیک) کاملاً وفادارند، اما آن‌قدر در فرم و ساختار پیش‌رَوی کرده‌اند که از هنرمندان خط‌شکن نسل خود محسوب می‌شوند.

آلبوم از منظرِ ساختنِ بافت نیز چندان موفق عمل نمی‌کند و بخش مهمی از این خُسران به همان مسئله‌ی عدم شناخت لازم از موسیقی الکترونیک باز می‌گردد و البته نحوه‌ی پالایش صوتی هم بی‌تأثیر نبوده است. احتمالاً در مرحله‌ی پالایش صوتی (میکس و مسترینگ) وفاداری به جنس صدای قدیمی این موسیقی اولویت داشته که به نظر می‌رسد انتخاب چندان صحیحی برای یک آلبوم نیواِیجِ این‌چنینی در سال ۲۰۱۹ نیست.

 


۱- New-age
۲- Neo-psychedelia
۳- Sonorité

برای خرید و دانلود آلبوم هشت دقیقه و بیست ثانیه به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 0
12 اسفند 1398
javaneh3

شوقِ جوانه‌زدن

نویسنده: حانیه شهرابی

آهنگسازان از گذشته تا کنون به موسیقیِ برنامه‌ای۱ علاقه نشان داده‌اند؛ موسیقی‌ای که در آن داستانی به وسیله‌ی صدا روایت می‌شود. هنگامی که آنتونیو ویوالدی «کنسرتوهای چهار فصل» را همراه با اشعاری منتشر می‌کرد، شاید کمتر کسی احتمال می‌داد این شیوه روزگاری تا چه حد محبوب خواهد شد. دوره‌ی رُمانتیک (تقریبا ۱۸۲۰ تا ۱۹۰۰) اوج درخشش و محبوبیت این نوع موسیقی بود. اما میلِ انسان به بیان و روایت، آن را تا امروز پرطرفدار نگاه داشته است. آلبوم «جوانه»، قسمت اول از سه‌گانه‌ی «جوانه تا سرو» نیز با وجود توضیحات کوتاهش۲ به زعم آهنگساز قرار است یک موسیقیِ برنامه‌ای باشد و داستان این بالیدن را بیان کند.

آلبومی کوتاه است و  به نیم ساعت نمی‌رسد؛ اما ­­رفته‌رفته دورِ بی‌انتهای فرود۳های مشابه جایی برای شکایت از کم شنیدن باقی نمی‌گذارد. بیان یک مفهومِ واحد به اشکال مشابه باعث منسجم به نظر آمدنش شده‌است. رنگ اولیه‌ی اصوات بسیار شبیه به سازهای آکوستیکِ ارکستر سمفونیک انتخاب شده‌اند. (زهی‌ها، کوبه‌ای‌ها، زایلوفون‌ها، پیانو، بادی‌های چوبی و برنجی) نحوه‌ی استفاده از زهی‌ها و کوبه‌ای‌ها با انگاره‌هایی پرتحرک، به موسیقی هیجانی مضاعف تزریق کرده که یادآور موسیقیِ فیلم‌های حماسی است. هر قطعه ضربانی دارد که در تمام آن قابل پیگیری است. محور اصلی‌ آلبوم مینور است. سراسر از ریتم‌هارمونی‌ای کند و پیوندهایی قابل پیش‌بینی با حداقل دیسونانس تشکیل شده‌‌است. استفاده از مدولاسیون شکلی کلاسیک دارد. پس از گوش دادنش تم یا ملودی خاصی به خاطر نمی‌ماند و آلبوم، به طورِ کلی مانندِ مسئله‌ای از کتابِ تمرینِ هارمونیِ تنال است که با موفقیتی نسبی برای ارکستر تنظیم شده‌است.

جوانه به تنهایی کافی نیست. از کمبود ایده و پرورش ایده‌های موجود رنج می‌برد. تمام امیدش به القای مفهوم «رشد» از طریق ارکستراسیونِ پرشور و عبارت۴های منتهی به آکورد ماژور همراه با کرشندو است. این دست از آثار، که شاید برای انتشارشان زحمات فراوان هم کشیده می‌شود، براستی کدام استسقا را درمان‌اند؟ این سکوت و نبود توضیحات درباره‌ی اثر از سوی مؤلف به پشتوانه‌ی اعتماد به نفس و اطمینان اوست یا اساساً توضیحی برای ارائه وجود ندارد؟

 


۱- program music
۲- دفترچه‌ای ندارد
۳- Cadence
۴- phrase

برای خرید و دانلود آلبوم جوانه به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 2
10 اسفند 1398
javaneh2

ظهور یک آهنگساز صنعت سینمای مردم‌پسند؟

نویسنده: آروین صداقت‌کیش

آلبوم جوانه که به اعتبار اطلاعات روی جلدش بخشی از یک سه‌گانه است به مجرد آغاز نخستین قطعه (Belive Me) کرال پرحجم و تلاش وافر برای نمایش شکوه یک سلیقه‌ی شناخته‌شده از یکی از جایگاه‌های اصلی حضور موسیقی در جهان امروز را به رخ می‌کشد: موسیقی فیلم. گرچه در خود آلبوم هیچ ادعایی از آن نیست که ایده‌های سینمایی به محتوای موسیقی شکل داده باشد و برعکس آنچه در توصیف سه‌گانه‌ی جوانه تا سرو آمده ("شامل قطعات ارکسترال و آنسامبل بر اساس داستان های کوتاه و بیوگرافی افراد مشهور") بیشتر به نوعی موسیقی برنامه‌ای اشاره می‌کند، اما خود موسیقی به روشنی ایده‌های سینمایی را بازتاب می‌دهد. گویی جوانه مجموعه‌ای از موسیقی‌های متنِ ساخته‌ی سروش محمدی است که به رسم فراورده‌های جنبی راهی بازار شده.

اغلب قطعه‌های آلبوم نه تنها سینمایی‌اند بلکه نوع خاصی از سینما را هم نمایندگی می‌کنند. سازبندی، حجم، تندا و انرژی و عاطفه‌ی جاری در قطعات همه و همه از نوع همان نشانه‌های آشنا است که در یکی از ژانرهای ابرقهرمانی، آخرالزمانی، تاریخی یا ترکیب‌های امروزی آنها می‌یابیم. این همان موسیقی است که کارکردش به سطح آوردن و در چشم و گوش مخاطب فرو کردن همه‌ی آن چیزی است که بدون موسیقی هنوز از طریق نیروی خارق‌العاده‌ی عضلات قهرمانان یا زرق و برق صحنه‌آرایی منتسب به تاریخ یا دود و آتش و تندباد رستاخیرگون در سطحی‌ترین لایه‌ی ادراک ظاهر نشده. چنین موسیقی‌ای هیچ تردیدی درباره‌ی منشاء و گونه‌ی خود در ذهن شنونده باقی نمی‌گذارد. هدفش خودش نیست بزرگ‌نمایی چیز دیگری است؛ احساسی شکوهمند یا والا.

فارغ از شباهت آشکار به بعضی موسیقی متن‌های مشهور سینمای امروزی که می‌تواند با افزایش تجربه و تلاش آهنگساز برطرف شود، جوانه یک اعلامیه‌ی حضور است. اعلامیه‌ی حضور یک آهنگساز تازه، نه در زمینه‌ی موسیقیِ سازی به معنای تنها موسیقی بلکه در زمینه‌ی موسیقی سازی در قلمرو سینما. آهنگساز با اعلامیه‌اش نشان می‌دهد همه‌ی کدهای سینمای جریان اصلی و صنعت سرگرمی روزگار را می‌شناسد و ذوقی در بهره‌گیری از آنها دارد (ولو هنوز با لعابی از تقلید). تنها سد راه در مجالی است که نیافته است زیرا ما در ایران چنان صنعت سینمایی نداریم.

برای خرید و دانلود آلبوم جوانه به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 0
06 اسفند 1398
Hast Shab 00 Copy2

خنیاگری با زبان نیما

نویسنده: امیر بهاری

اولین آلبوم ساسان سرمدی با عنوان «هست شب» آلبومی در حال و هوای تجربه‌هایی است که سهیل نفیسی به انجام رساند. «هست شب» بیش از هر چیز متأثر و حتا دنباله‌روِ اولین آلبوم نفیسی است که «ری‌را» نام داشت؛ منتها با دو وجه تمایز: اول اینکه تنظیمات و آرایش آلبوم به دست آهنگ‌ساز جوانی سپرده شده که ذهنیت مُدرن و متأثر از موسیقی الکتروآکوستیک امروزین دارد و دوم این‌که تمرکز بر یک شاعر معاصر است، در‌ واقع این مجموعه به نوعی ادای دین به نیما یوشیج محسوب می‌شود.

آن‌چه که نفیسی در «ری‌را» انجام داده بود، توجه ویژه به آثار شاعران برجسته‌ی معاصر ایران بود. کاری که به جز اندک مواردی در موسیقی پاپ ایران اتفاق نیفتاد و نفیسی به خاطر این توجه، منزلت خاصی در میان قشر به‌خصوصی از علاقه‌مندان ادبیات و موسیقی پیدا کرد. سرمدی هم به نوعی گام در این مسیر نهاده و یادداشت کوتاه ستایش‌آمیز سهیل نفیسی در دفترچه‌ی آلبوم هم خبر از این همگرایی می‌دهد.

ساسان سرمدی شعرهای نیما را -که بعضاً بُریده‌‌اند- انتخاب کرده و با این انتخاب گامی مهم در شکل‌دهی به ساختار آلبوم برداشته است. موسیقیِ شعر نیما به طور نسبی انسجامی در ساختار آلبوم به وجود آورده است و سرمدی هم تمام تلاش خود را کرده تا واژه‌ها و عبارات واضح و روشن به گوش برسند و از سوی دیگر سعی بر این داشته که در آهنگ‌سازی، دیدگاه خود به شعر نیما را نیز برای مخاطب بازنمایی کند.

اما آن‌چه که بیش از هر چیز در مورد خط ملودی‌های کلام (وُکال) جلب توجه می‌کند علاقه‌ی افراطی خواننده/ آهنگ‌ساز به نیماست؛ آلبوم به نوعی مقهور نام نیماست و این موضوع حتا اگر به آلبوم لطمه نزده باشد، باعث شده تا آلبوم فراتر از آنچه نیما بر کاغذ آورده، چیزی برای گفتن نداشته باشد. آن‌چه که این «نیمازدگی»ِ آلبوم را تا حدی تلطیف کرده، کار محمدرضا اصغری در مَسنَد تنظیم‌کننده است. ساخت موتیف‌های متنوع با سازهای مختلف و ایجاد یک رنگ‌آمیزی برای بازتاب شاعرانگی نیما به زبان موسیقیِ امروز، کار قابل تأملی است که در تنظیم آلبوم اتفاق افتاده است.

برای خرید و دانلود آلبوم هست شب به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 0
05 اسفند 1398
Dami Derang 1

بازخاطرآوری

نویسنده: آروین صداقت‌کیش

موضوع اصلی دمی درنگ خواسته یا ناخواسته بازخاطرآوری است، ارجاع است. از همان لحظه‌ی آغاز، از شروع شبانه که صدای یک گروه ایرانی تثبیت‌شده‌ی پساچاووش کم‌و‌بیش با همه‌ی دگرگونی‌هایی که در دهه‌ی ۸۰ و ۹۰ (تمرکز بر نمایش مهارت فنی خطوط مختلف، درک چندتکنوازانه از مفهوم گروه به جای صدای واحدِ حل‌شده یا صدای واحد گروه به علاوه‌ی معدودی تکنواز بر تاج) به خود دیده است به گوش می‌رسد، در سرزمین ارجاعات گام می‌زنیم، گاه کمی روشن‌تر و گاه کمی مبهم‌تر.

اگر بعضی نشانه‌ها در سازآرایی (مثل صدای نی در بخش‌های ابتدایی تذرو) برای کشیدن ذهن به سوی ارجاعات پراکنده در تن قطعات مجید قدیانی کافی نباشد قدری درنگ کافی است تا گواه به قدر کافی به دست دهد. تنها کافی است تا آن هنگام که چهارمضراب ابوعطای حسین علیزاده (از آلبوم مشهور راز نو) با تغییراتی و تنظیم برای گروه ظاهر می‌شود و مخاطب را با این پرسش مواجه می‌کند چرا از مصنف آن قطعه حتا باوجود تقریظی که بر آلبوم نوشته است، خبری در دفترچه‌ی آلبوم یافت نمی‌شود.

پس از این نشانه‌ها یک به یک از راه می‌رسند. در تذرو باوجود رفتن به همایون همان پایه‌ی چهارمضراب ابوعطا باز، اما کمی سپس‌تر پایه‌ای مشابه پایه‌های پرویز مشکاتیان که مشخصاً رد مشابهش را می‌توان تا چوپانی گرفت با افزودن نیم‌جمله‌ای تقارن‌ساز و تزئینی این ویژگی را تثبیت می‌کند که؛ مؤلف تاریخی را، تاریخ بعضی آثار و هنرمندان برجسته‌ی پساچاووش را در کار خود مرور کرده است. تا پایان قطعات را اگر یک بار از سر بگذرانیم دست‌کم یکی دو دسته نام دیگر همچون آلبوم بوی نوروز و تصنیف باده‌ی شبگیر حمید متبسم (هنگام گوش سپردن به دایه‌ی شب) نیز از ورای وام‌ها و تاثیرپذیری‌های آشکار و نهان به خاطرمان درمی‌جهد و می‌گذرد و در یک مرحله‌ی ژرف‌تر شباهت راهبردهای روبه‌رو شدن با متن و آواز
این شکل خاص از بازخاطرآوری، این نحوه‌ی مرور تاریخ و پیوند مؤلف با آن، تنها مسئله‌ی یک آلبوم امروزین نیست. مسئله‌ی عمومی موسیقی ما است. اکنون تعیین نسبت با یک اوج سبکی که در روزگاری دور از امروز رخ داده و گذشته است همه‌جا موقعیت اثر و مؤلفش را تعیین می‌کند.

برای خرید و دانلود آلبوم دمی درنگ به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 0
25 آذر 1398
821

چهل تکّه، تکّه تکّه

نویسنده: حانیه شهرابی

چگونگیِ ساخته شدنِ یک اثرِ هنری برای کسانی که از مرحله‌ی شکل‌گیریِ آن دور هستند، همچون حقه‌ای در بسته است. کنجکاویِ آن‌ها نه به خاطر هنر، که به خاطر ارزش‌گذاری بر اثر هنری است. هنرمند می‌کوشد پاسخِ مناسبی به چنین پرسش‌هایی در جهتِ حفظِ شأن اثر دهد. این که پاسخ تا چه حد به واقعیت نزدیک است، امریست منفک. دوئت «لیرا» در آلبوم «هشت دقیقه و بیست ثانیه» بر الهام از مفاهیمِ کهکشانی تأکید می‌کند. اما تعریف الهام چیست؟ به واسطه‌ی ماهیتِ انتزاعیِ موسیقی تمسک به چنین عباراتی آسان است. ولیکن واقعیتِ ساختِ اثر چطور؟ آیا کانون توجه یک آهنگساز هنگام دست و پنجه نرم کردن با علومی چون هارمونی، کنترپوان، ساختار و نشانه‌های سبکی "الهام" است؟

میانگین شدت‌وری در این آلبوم بالاتر از حد معمول است. در هر قطعه ایده‌ای معرفی و به دور از خلاقیت و هماهنگی بسط و گسترش داده می‌شود؛ هارمونی سه‌صدایی آن تنها از آکوردهای متداول در موسیقی مردم‌پسند بهره می‌گیرد، لایه‌ای از الگوهای ریتمیک به آن افروده می‌شود و کار با ورود پر از ویبراسیون و گلیساندوی۱ بی‌نقص و دور از واقعیت ویلن، کامل. میان تمام آن مواد موسیقایی، قطعه‌ی چهارم انوانسیونی۲ دوصدایی احاطه ‌شده میان صداهای دیگر است. پس از شنیدن این آلبوم پرسش‌هایی برای مخاطب بی‌پاسخ می‌ماند: کدام بخش از این چهل دقیقه موسیقی نایکپارچه یادآورد کهکشان و علم نجوم است؟ عامل وحدت موسیقی‌ای که می‌شنویم چیست؟

لیرا سعی دارد با این نوع از همنشینی اثری ارائه دهد که طیفِ وسیعی از مخاطبان را به خود جذب کند و همچنین توقع افراد را از خوراک شنیداریشان بالا ببرد.۳ با این حال موسیقیِ مذکور به دور از مشخصه‌های جذابیت موسیقی مردم‌پسند و نیوایج وضعیتی چندپاره برای خود ساخته‌است؛ نه مانند موسیقی پاپ می‌تواند مخاطبش را با تنظیم، مهارتِ نوازنده و یا به یادماندنی‌بودن ملودی‌هایش جذب کند و نه مانند موسیقیِ نیوایج کاربردی است. توضیح بر ترکیب سبک‌ها در این مجموعه، تنها توجیه تجربه‌ای است که به بار نمی‌نشیند.

 


۱- Glissando
۲- Invention
۳- با توجه به مصاحبه‌ی منتشر شده در موسیقی ما

برای خرید و دانلود آلبوم هشت دقیقه و بیست ثانیه به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 0.5
24 آذر 1398
بالا