تگ: نیما رمضان

دو موضوع بحث‌برانگیز در مورد آلبوم «هشتگ تهران» وجود دارد: اول اینکه تلاش شده تا یک آلبوم سر و شکل دارِ موضوعی باشد و دوم اینکه به شکل نامحسوسی بر اساس الگوهای ساختاری موسیقی رپ و هیپ‌هاپ در آن بیت (Beat) سازی شده است.

ممنوعیت موسیقی رپ و هیپ‌هاپ در فضای رسمی که دلایلی غیر موسیقایی دارد، ترسی همگانی را در فضای حرفه‌ای نسبت به این نوع موسیقی به وجود آورده است. (البته که رپرها و مخاطبان‌شان در فضای غیر رسمی فعالیت می‌کنند) و ناخواسته بسیاری از آهنگسازان باب این سبک را به روی خود بسته‌اند. ویژگی مهم «هشتگ تهران» وارد شدن نامحسوس و هوشمندانه به دنیای این نوع موسیقی است.

محمدرضا اصغری و مازیار خواجیان در اولین تجربه دونفره‌شان «هشتگ تهران» را کار کرده‌اند که در مسیر موسیقی آلترنیتو ایران به نسبت کار مهمی است. مهم از این منظر که آنها در جریانی که بیشتر تولیدش بر مبنای موسیقی راک و الکترونیک است سعی کردند با استفاده از فرم آهنگسازی (بیت سازی) در موسقی هیپ‌هاپ با ترفند آوازی‌تر کردن ترانه (لیریک) کاری منسجم ارائه کنند. یعنی اگر بنا باشد به لحاظ سبکی و مایه‌ای(مودی) این آلبوم را دسته بندی کنیم سبک هیپ‌هاپ نقش مهمی در شالوده آلبوم دارد.

هم‌پوشانی‌های هیپ هاپ و «آر اَند بی» این امکان را به آنها داده تا با آهنگسازی اینگونه‌ای ترکیبی از هر دو سبک را با لحن و شیوه خودشان ارائه کنند.

اما این گروه دو نفره به عنوان جوانانی نوجو درموسیقی مستقل ایران نتواسته‌اند به آن اندازه که ملزومات این آلبوم ایجاب می‌کند، آن را ساختارمند کنند. آن سه قطعه‌ی کوتاه زیر ۴۰ ثانیه (که متاسفانه در نسخه بیپ‌تونز حذف شده‌اند) مقدمه‌های خوبی بر قطعات و به بیان دقیق‌تر بخش‌های بعد از خود هستند اما آشفتگی تماتیک باعث ابتر ماندن این تلاش‌ها شده است. این آلبوم می‌تواند درآمدی بر اتفاق‌هایی بهتر در آینده این زوج هنری باشد.

نیما رمضان امیر بهاری هشتگ تهران نشر جوان محمدرضا اصغری گروه #تهران هیپ هاپ رپ مازیار خواجیان مازیار آل داوود راک الکترونیک

برای خرید و دانلود آلبوم هشتگ تهران به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

وقتی موسیقی بر مبنای کلام آهنگسازی می‌شود بالطبع آهنگساز خواننده را مهمترین عنصر دانسته‌است و اگر خواننده ضعیف باشد، آن هم در سبک راک، اجرا ناموفق و حوصله سربر از آب در می‌آید. کنسرت گروه «داتار» در سی‌و‌سومین جشنواره‌ی موسیقی فجر این چنین بود.

خواننده که لیدر گروه بود و ده سالگی فعالیت موسیقایی‌اش را روی صحنه جشن گرفت، ظاهراً چندان چیزی از تکنیک‌های آوازخوانی نمی‌دانست و سعی می‌کرد با فریاد زدن ابیاتی نامفهوم را به زبان بیاورد. در واقع احتمالاً به بهانه‌ی اینکه خواننده «آلترنیتو» است، اینگونه داد و فریاد می‌کرد. او در تلاش بود یک خواننده آلترنیتو مثل کیان پورتراب (گروه کامنت) باشد ولی بیشتر یادآور ناتوانی بهرام رادان در خوانندگی (در آلبوم روی دیگر) بود. به خوانندگان مطرح این سبک دقت کنید؛ آنچه روی صحنه از آنها می‌شنوید آوازی آلترنتیو است نه دادوفریاد آلترنتیو! به‌هرحال، بهتر است خواننده آوازخواندن بلد باشد، حتی اگر تصمیم دارد عمداً خارج و نادرست بخواند یا حتی اصلا آواز نخواند. مثل مارک نافلر که کاملاً بر تکینک‌های خوانندگی آگاه است ولی ترانه را عمداً شبیه حرف زدن می‌خواند و درعین‌حال کارش با حرف زدن فرق دارد.

البته اینکه خواننده کارش را درست انجام نمی‌داد به این معنی نیست که بقیه گروه خوب بودند. منهای طاها مظاهری، گیتاریست جوان و با استعداد گروه، مابقی هم چندان کار خاصی انجام نمی‌دادند. درامز بیشتر سر و صدا می‌کرد تا اینکه یک ریتم مشخص را بنوازد. نت‌ها را تقریباً سرضرب می‌نواخت ولی برای رسیدن به بیان در یک ریتمِ مشخص، صرفِ نواختن سرضرب نت‌ها کافی نیست. نوازنده وقتی ملودی را درک کند آن را درست می‌نوازد. چیزی که ظاهراً در مورد نوازنده‌ی درامز اتفاق نیفتاده بود.

موسیقی کار که توسط نیما رمضان تنظیم شده بود به حال و هوای کامنت (گروه مطرح راک ایرانی که بی سر و صدا منحل شد) نزدیک بود با این تفاوت که اعضای گروه توانایی نوازندگان کامنت را نداشتند. اگر در یک گروه راک تنظیم‌کننده عضوی خارج از گروه باشد، بعید است ماحصل خوبی درکار باشد. در واقع اجرای داتار خود تأکید بر این نکته دارد که یک گروه راکِ مؤلف بهتر صدا می‌دهد تا گروهی که ترانه و تنظیم‌هایش از دیگران است.

اینکه یک گروه اولین اجرای رسمی را در جشنواره‌ی موسیقی فجر تجربه کند محل بحث است ولی پرسش اصلی چیز دیگری است: چرا گروهی با این کیفیت باید در کنار داماهی، جالبوت و ابراهیم علوی در بخش تلفیقی جشنواره موسیقی فجر روی صحنه برود؟ فارغ از موسیقی قوی یا ضعیف، این گروه‌ها حداقل آثارشان را درست اجرا می‌کردند اما «داتار» هنوز راه زیادی دارد تا به چنین صحنه‌ای دعوت شود.

عکس‌ها از هلیا سعیدی