«ما، صدا، سنتور» ۴۴ دقیقه تکنوازی سنتورِ پدرام جوادزاده و نوید توسلی است که در سه بخش ارائه شده است. قسمت اول را پدرام جوادزاده (در دو بخشِ «مجموعهی ابوعطا» و «مجموعهی بیاتترک-افشاری») و بخش دوم را نوید توسلی (با عنوان «مجموعهی اصفهان») اجرا کرده است. تلاش نوازندگان برای خلق یک آلبوم، در همین ابتدا و تبدیلِ آلبوم به سهپاره، نقیضی است بر خلق یک آلبومِ یکپارچه؛ همچنانکه در اجرای این سه بخش شیوهی مرسوم اجرای دستگاهی نیز رعایت نشده است و این تقسیمبندی را سوالبرانگیز کردهاست. سخن به میان آوردن از هارمونی (به معنای هماهنگی و یا تکنیکی موسیقایی؟) در جایی که این ویژگی ــ چه در متن و چه در موسیقیای که میشنویم ــ کمترین نقش را ایفا میکند، نمیتواند دلیل محکمی برای جبران این نقصان و علت گردآوردنِ قطعات در کنار هم باشد؛ گویی تصور بر این بوده که با متنی در دفترچه میتوان چیزهایی را گواهی کرد و به اثر نسبت داد که اثر به آنها متصِف نیست.
اگر در توضیحات دفترچه از ژانر به معنای شیوه استفاده شده باشد (که به نظر نمیرسد چنین باشد)، قطعاً برای «استفاده از شیوههای متفاوت در رسیدن به یک جهانبینی هنری» نیاز به توضیح و عملکرد دقیقتری احساس میکنیم. همچنین اگر توضیح نوازندگان را برای حفظ استقلالشان در این آلبوم تحققیافته تصور کنیم، در مقابل، خلقِ یک پیکرهی واحد قطعاً محقق نشده است.
در بخش سوم، استفاده از شیوهی سنتورنوازیای که به سنتورنوازی معاصر موسوم است، و تسلط بر تکنیکهای اجرایی در آن حرف اول را میزند، عملاً در اجرا با ضعف روبهرو شده است: لحظاتی سپری میشوند که به جای گوشنواز بودن حسی از درهمریختگی را القا میکنند.
«ما، صدا، سنتور» نتیجهی تلاش دونفرهی ناموفقی است برای ایجادِ پیوند میان دو شیوهی نزدیک اما متفاوتِ سنتورنوازی، از دو نوازنده با اختلاف و نایکدستیِ تکنیکیِ مشهود در گردآوری یک آلبوم. تلاشی برای در هم تنیدنِ تارها با پودهایی از جنسهای متفاوت، اما بی هیچ طرح و نقشِ مستحکم یا حتا بنیادینی. نتیجه طرحی است مغشوش و بیهدف، که شاید در بعضی قطعات و به تنهایی، شنونده را جذب کند، امّا در قالب یک آلبوم موسیقی قابل پذیرش نیست.
برای خرید و دانلود آلبوم ما، صدا، سنتور به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.