«مینیاتور» را می‌توان در چند کلمه توضیح داد: آلبومِ جمع و جور برای تکنواز گیتار. مشتمل است بر ده مینیاتورِ حدوداً دو دقیقه‌ای، سه قطعه با عنوان «سوییت» و در آخر دو قطعه‌ی جدا. مینیاتورها شبیه به اتودهایی برای هنرجویان گیتار هستند؛ عبارت‌اند از آرپژیاندو، باس آلبرتی و یا پدالی ثابت از فواصل سوم و چهارم که یک خطِ ملودیِ غالباً مینور بدونِ بسط و گسترشِ قابل توجه آن را همراهی می‌کنند. «سوییت» شباهت ندارد به آن چه که از ساختار سنتی و یا نوینش در ذهن داریم. «پرلود» هارمونی‌ای مشابهِ سایرِ قطعات دارد؛ حال آنکه این فرم نزد آهنگسازان فرصتی بوده است برای به نمایش گذاشتنِ مهارتشان در طراحی و بسط و گسترشِ هارمونی. آلِماند و ژیگ هم شرایط مشابهه دارند. دو قطعه‌ی «دختر آبی» و «بر باد رفته» کمی طولانی‌تر اما دنبال‌کننده‌ی راهِ سایرین هستند.
بافت عموماً هوموفون است و تمامش هارمونیِ سه‌صداییِ کلاسیک و کم‌تنشی دارد. فرمِ قطعات صورتی مشوش دارند؛ معرفی مواد اولیه، سپس لحظاتی تقلید یا واریاسیونی از آن چه پیش‌تر شنیده شده است. شیرالی در اجراها شدت‌وریِ متوسط را انتخاب کرده و تمام مدت تغییرِ چندانی در آن ایجاد نمی‌کند. تندا بسیار متغیر است و فراوان به بی‌نظمی نزدیک می‌شود (برای مثال در آلماند و در اجرای ترمولوها). همچنین انگشتانِ دستِ راست گاهی برای همراهی به اندازه‌ی خطِ اصلی اهمیت قائل میشوند و حتا جانشین آن میشوند.
درونمایه‌ی مینیاتور شاید بیش از هر چیز به تصویر آبی و خاکستریِ آن شبیه باشد. محتوایی یکنواخت که نه حکمت انتشارش را روشن کرده‌اند و نه مخاطبانش را. تنها کلمات «گیتار» و «کلاسیک» را بر آن گذارده‌اند بلکه فرجی حاصل شود. ولیکن نمی‌توان هر قطعه که کلام ندارد، از فواصل سوم استفاده می‌کند و با سازی غربی اجرا شده است را موسیقی کلاسیک نامید. سوال اینجاست که مخاطب این پنجمین همکاری ظهوریان و شیرالی چه کسانی هستند و انتظارشان از مینیاتور تا چه اندازه برآورده خواهد شد؟
برای خرید و دانلود آلبوم مینیاتور به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.
