با نگاهی به دفترچه ی سیدی و حتی بدون گوش دادن به موسیقی میتوان فهمید کیارش داودی هنرمند متعهدیست: او توضیحات مفصلی دربارهی چگونگی نوازندگی و دیدگاه موسیقاییاش ارائه میدهد و حتی برایش مهم است که مخاطب بداند این آلبوم با سنتورِ ساختهی دست چه کسی نواخته شده است.
این روزها در گسترهی موسیقی ایرانی برخی از موسیقیدانان همچنان متکی به ردیف هستند، برخی به مدها، فرمها و ریتمهای موسیقی فرهنگهای همجوار و یا موسیقی مستخرج از رسالات قدیمی اتکا کردهاند، برخی استفاده از انبار الگوها و ایدههای موسیقایی فرهنگهای مختلف ایرانی را در دستور کار قرار دادهاند، برخی به قدرت و تکنیک نوازندگیشان تکیه زدهاند و برخی هم با تمام توان در امر ایجاد تفاوت و خلاقیت همت گماشتهاند. وجه اشتراک همهی این افراد اتکا به موضوعی خاص است که اگر آن را حذف کنیم چیزی برای موسیقیدان باقی نمیماند. این موضوعات شبیه به برچسبهایی هستند که برای موسیقیدان اعتبار و وجاهت میخرند: برچسب ردیفدان و استاد برای موسیقیدان متکی به ردیف، برچسب کلاسیکِ پژوهشگر برای موسیقیدان متکی به مدها و دورهای قدیمی، برچسب خلاق برای موسیقیدان متفاوت و غیره.
اما در دستهای دیگر، موسیقیدانانی حضور دارند که پیش از هر برچسبی، «موسیقیدان»اند. استفادهی این دسته از موسیقیدانان از امکانات و مواد و مصالح موسیقایی «برچسبگونه» نیست. آنها از امکانات موسیقایی استفاده میکنند، اما نه به عنوان تنها نقطهی اتکا. کیارش داودی در آلبوم انگارهی فراق نشان داده است که به این دسته از موسیقیدانها تعلق دارد. او متکی به ردیف نیست، اما با ردیف بازی میکند. از موسیقی فرهنگهای مختلف ایرانی استفاده میکند، اما لزوماً نیازی به ملودیهای ناب و کمترشنیدهشده ندارد؛ داودی میتواند یک تصنیف معروف خراسانی که همهیمان بارها شنیدهایم را به یک قطعهی ناب و کمترشنیدهشده تبدیل کند. مهارت این نوازندهی بیست و دو ساله در بسط و گسترش جملات موسیقایی ستودنیست. او، مانند نیاکان قاجاریاش، توانایی این را دارد که فقط با یک جملهی سادهی استخراجشده از ردیف یا هر جای دیگری قطعهای طولانی بسازد و آن جمله را بارها و بارها تکرار کند، بدون اینکه تکراری به نظر برسد. مهارت در بسط و گسترش را میتوان مهمترین خصوصیت نوازندگی این هنرمند بیبرچسب اما با امضا دانست.
برای خرید و دانلود آلبوم انگارهی فراق به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.