وجود ترانهها و قطعاتی با حال و هوایی متفاوت به خودی خود نقطه ضعف یا قوت یک آلبوم نیست. ولی اگر این و آن سو رفتن تا انتهای آلبوم دلیل فرمال مشخصی پیدا نکند، آسیبی غیرقابل جبران به ساختمان آلبوم وارد میکند. اتفاقی که برای آلبوم «Here We Go» رخ داده است.
آلبوم «Here We Go» از آغاز تا انتها نه تنها در سبکهای مختلف بلکه در استایلها هم مدام در حال تغییر است. از کانتری-راک با حال و هوای دههی هفتادی گرفته تا الکترونیک-راک دههی هشتادی و الترنیتو-راک و .... حتا گاهی فضاهای آر اند بی مورد علاقهی ستارههای پاپ جریان اصلی امریکا هم در آن شنیده میشود.
آلبوم مدام ازشاخهای به شاخهای دیگر میپرد و ظاهراً مؤلف آن (آهنگساز، ترانهسرا، خواننده و نوازندهی بخش عمدهی سازها یک نفر است) تلاش کرده از هر موسیقیای که لذت میبرد به نوعی آن را در موسیقی خودش بازتولید کند. با این گونه گردآوردن قطعات، نمیتوان یک آلبوم با ساختاری منسجم، یکدست و فکر شده عرضه کرد.
خواننده به نسبت خوب میخواند اما قدرت و تسلط حرفهای را ندارد. کانتری و راک را میشناسد و تحریر را در این سبکها بلد است ولی آنقدری که درگیر صداسازی و در برخی موارد نمایشگری است (هر چه آلبوم رو به انتها میرود این خصیصه بیشتر میشود)، در پی خواندن آوازی کنترل شده نیست. این کنترل شدگی در موسیقیهایی مثل راک و بلوز و کانتری چندان ارتباطی به فالش بودن یا نبودن ندارد. بحث حفظ الگویی سبکی در آواز خواندن است که گاهی اوقات صداسازی در آن موجب تصنعی شدن کلام میشود.
مهدی کریمی با انتخاب اینکه انگلیسی بسُراید و بخواند به عنوان یک ایرانی خود را در شرایط دشواری قرار داده است حالا چه رسد به اینکه صداسازی کند و خواندنش تصنعی هم نباشد. مسیر دشواری که با توان تکنیکی هنرمند هم همسو نیست.
برای خرید و دانلود آلبوم Here We Go به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.