آنسامبل بادی فستیوال موسیقی معاصر تهران با همه‌ی خجستگی تشکیل‌اش راه زیادی پیش رو دارد. این امر را از همین کنسرت جمع و جور و سه قطعه‌ای که در آن نواختند نیز می‌شود به راحتی دریافت. اعضای آنسامبل هنوز به شکل کامل و در جریان تمرین و اجراهای زیاد با یکدیگر خو نگرفته و به اصطلاح همدیگر را پیدا نکرده‌اند.
نخستین و تنها قطعه‌ی رپرتوار که برای همین ترکیب نوشته شده، موسیقی برای پرندگان مهاجر Music for the Fleeting Birds اثر پِتریس وَسکس Pēteris Vasks، که مملو از جابه‌جایی فیگورهای کوچک موسیقایی میان سازهای مختلف گروه است به دلیل همین عدم هماهنگی –فارغ از کُندی نامتعارف اجرا- انسجامش مدام تهدید می‌شد. مخصوصا در لحظاتی که تعداد و چگالی جابه‌جایی‌ها افزایش می‌یافت همه چیز در هم فرومی‌رفت و ساختار قطعه را مبهم می‌کرد.
قطعه‌ی پنج Five اثر جان کیج –که قطعه‌ای مستقل از ترکیب سازی یا آوازی است- به دلیل ساختمان لایه لایه، حرکت سنگین‌تر و وجود نت‌هایی ایستا با پهنه‌ی زمانی گسترده که موجب آسانی انطباق می‌شد، کم‌تر از قطعه‌ی نخست تحت تاثیر قرار گرفته بود. گرچه در اجرای همین قطعه نیز ناهماهنگی در حل شدن رنگ صدای سازها در یکدیگر خود را نشان می‌داد اما ساختار قطعه چندان دگرگون‌شده به گوش نمی‌رسید زیرا عناصری که در اثر نوپایی گروه جابه‌جا شده بود عناصر کلیدی ساختار قطعه نبودند.
در اجرای قطعه‌ی آخر، در دو In C اثر تِری رایلی Terry Riley، اما مشکلات مربوط به سازگاری و هماهنگی خود را در شکلی حداکثری به نمایش گذاشت. تمپوی غیرمعمول و پایین که باعث از میان رفتن بخشی از ویژگی‌های متکی به ادراک در این قطعه‌ی مثالی مینیمالیستی شد به جای خود، اینجا هیچ خبری از درآمیختن رنگین‌کمان طیف صدا و دینامیک دگرگون‌شونده‌ی ساختار زیرانداز ثابت قطعه و تعامل دائمی‌اش با بقیه‌ی فیگورهای گذرا نبود. به همین دلیل به جای آن که فیگورها به شکل یک جریان روان از رخدادهای زودگذر در برابر یک جریان نسبتا ثابت منسجم‌کننده -که بدون ایجاد سکته به درون می‌خزند و خارج می‌شوند- شنیده شوند، به شکل پاره‌هایی بدون ارتباط با یکدیگر و البته بدون ارتباط با یک کل شنیده می‌شدند.
A Long way to go
On The wind ensemble of Tehran Contemporary Music Festival
by Arvin Sedaghatkish
The wind ensemble of Tehran Contemporary Music Festival, as auspicious as its institution, has a long way ahead. This can easily be seen from this moderate three-piece concert too. Members of the ensemble have not used to each other in the long journey of practice sessions and performances.
The first and only piece of repertoire written for this band, Music for the Fleeting Birds, by Pēteris Vasks full of replacement of small musical figures between different instruments of the band and that incoordination -despite the unusual low tempo of the performance- constantly threatens its coherence. Especially in the moments that number and density of these replacements would increase, everything would collapse and obscure the structure of the piece.
Compared to the first piece, Five by John Cage- which is a piece independent from an instrumental or vocal combination of the band- due to its multi-layer structure, slower movement and more static notes with wide time span -which made coordination easier- was less affected by this incoordination. Although in performing this same piece a certain amount of unease could be heard in the mixing of the instrumental timbres, the structure wouldn’t be heard seriously altered, as the elements changed by this new band was not the key structural elements.
In performing the last piece, In C by Terry Riley, this problem of synchrony and coordination showed itself most vividly. Unusual slow tempo resulted in some of the perception-based elements being lost. Besides, here there was no sign of that rainbow spectrum of sounds, developing dynamic and constant underlying structure and its interaction with other fleeting figures. As a result, instead of figures to be heard as a moving flow of fleeting events against a relatively stable and stabilizing movement, that moves in and out without any interruption, it sounded like unrelated parts and irrelevant to the Whole.
This review is written for The Fourth Tehran Contemporary Music Festival. All rights reserved for www.noise.reviews