ایران من

آهنگساز، کمانچه، سه‌تار: سهراب پورناظری
آواز: همایون شجریان
سوپرانو: دلنیا آرام
تار: تهمورث پورناظری
سنتور و بم‌سنتور: مهیار طریحی
بربت: آزاد میرزاپور
بم‌تار: آزاد میرزاپور، پیام جوانی
دف: حسین رضایی‌نیا
تنبک، کوزه، کاخن، ضرب زورخانه: آیین مشکاتیان

کاوال (شمشال): عثمان آکتاش
دودوک: آرشاک ساهاکیان
دیوان: سهراب پورناظری، بوراک آی تاچ
دهل، بندیر، اربان، داربوکا: عمر آرسالان
سرنا: عمره سینانمیش

ویولن: استفانی بیبو، سارا چازین، تینگ تینگ گو، فیلیپ برزینا، کیتلین مک‌شری، کشی الیوت
ویولا: اون باتمر، کیت لارنس، الکساندر ولونوت، ایو بوکولیت
ویولونسل: آتنا اشتیاقی، سمسون ون‌لون، جیمزجافه، گابریل بیستلین
کنتراباس: رابرت مک‌کارتی
کلارینت: شوکرو کاباجی، آرشاک ساهاکیان
فرنچ هورن: کاتلین اسمیت فرانکلین
گیتار: کنک [جِنگ] اردوگان
گیتار بیس: آرین کشیشی

صدابردار: آدام مونوز، غلامرضا صادقی و اورگور اوزجان
استودیو: فنتسی، بارانا و موزیک آدا
میکس و مستر: غلامرضا صادقی

ناشر: تهران، بارانا
تاریخ انتشار: تابستان 1397

شنونده¹ در همان قطعه‌ی اول با شنیدنِ کنار هم قرارگرفتن عناصر «موسیقی ایرانی» و «غیر ایرانی» متمایل می‌شود در ذهنش بر «ایران من» برچسبِ یک موسیقی نو و تلفیقی را زند. مختصات این «موسیقی ایرانی» و «غیرایرانی» در ذهن شنونده به همین کلی‌ترین مفهوم این دو کلمه است. هرآنچه که بتواند بازنمایی از ایرانی بودن در ذهن شنونده کند ـ همچون تحریری از آواز «موسیقی ایرانی»، «یک ریتم کردی»، صدای یک ساز «محلی» و غیر شهری، اشعارِ به زبان فارسی ـ در ذهن شنونده به همان قطب ایرانی تعلق دارد.

از سوی دیگر در ذهن او سبک خوانندگیِ «کلاسیک»، «اپرایی»، «کلیسایی» و «روحانی» خواننده‌ی زنِ اثر، ارکستر زهی همراهی کننده و سازهای «غیرایرانی» در قطب مقابل قرار می‌گیرد. ملودی‌ها نیز در همین اشکال کلی با برچسب‌هایی همچون «ملودی ترکی» (چه ترک ایران و چه آذربایجان و ترکیه)، «ملودی کردی»، «ملودی خراسانی»، «ملودی ایرونی»، «ملودی مدرن»، «ملودی غربی» و «ملودی کلاسیک» در دو سر طیف تقسیم می‌شوند.

در شرایطی که «موسیقی دستگاهی» حامیان و بستر اجرای خود را از دست داده و دچار بحران مخاطب است² «ایران من» می‌خواهد حامیان تازه‌ای را به‌وسیله‌ی جذب مخاطبان طبقه‌ی متوسط بیابد. این حامیان جدید متمایل‌اند از محصولات موسیقایی استفاده کنند که مانندِ محصولاتی هستند که در اروپا و آمریکا وظیفه‌ی تولید تمامی مراحل‌شان بر عهده‌ی کمپانی‌ها و ناشرین صوتی ‌موسیقی است.

با این حال در ایران این راه‌حل برای یافتن حامیان تازه در نبود صنعت موسیقی² همچنان ناکام می‌ماند و منجر به تولید آثاری دورگه می‌شود. ترکیب و تلفیق گونه‌های موسیقایی یکی از مهم‌ترین تکنیک‌های صنعت موسیقی برای تولید محصولات جدید و پدیدآوردن گونه‌های تازه است. اما استفاده از این تکنیک در نبود زیرساخت‌های لازم خود صنعت موسیقی عملاً شرایط معلقی را برای شنونده و موسیقی‌دان بوجود می‌آورد.

در این شرایط موسیقی‌دان نمی‌تواند با قاطعیت موسیقی خود را با شرایط تولیدی جدید وفق دهد و اثری یک‌دست را تولید کند. شنونده نیز با صنعتی‌شدنِ موسیقی راحت نیست و می‌خواهد کماکان موسیقی را بشنود که «از دل برآمده» و «آلوده به پول» نیست، درحالی که هوس‌بازانه نیز از موسیقی‌دان طلب محصولی تازه می‌کند.

در پایان می‌توانید بخشی از «مقدمه‌ی قلاب و آواز قلاب» را بشنوید.

1 – منظور از شنونده در کل متن شنوندگان عام هستند و گزاره‌های آمده برای آنها معطوف به شنوندگان حرفه‌ای (موسیقی‌دانان، منتقدان و پژوهشگران موسیقی) نیست.
2 - برای اطلاعات بیشتر در این موضوع نک. به معرفی آلبوم‌های دیوار و چین و رها در باد.
3 – صنعت موسیقی (Music Industry) بر مجموعه‌ای از رسانه‌ها، نشریات، ناشرین مکتوب و صوتی، سیستم بازاریابی و فروش محصولات، و قانون کپی‌رایت استوار می‌شود که در ایران چنین زیرساخت‌های بسیار ضعیف‌اند.