زمان

تار: عیسی غفاری
قیچک آلتو: شیما شاه‌محمدی
دف و بندیر: سارا فطرس
آواز: زهره قلی‌پور
صدابردار: سهیل سعیدی
ناشر: تهران، کارگاه موسیقی
تاریخ ضبط: ۱۳۹۴-۱۳۹۵
تاریخ نشر: دی‌ماه ۱۳۹۶

آثار عیسی غفاری به دو دسته قابل تقسیم‌اند. دسته‌ی اول می‌کوشد پیش‌درآمد، رنگ و چهارمضراب داشته باشد؛ ردپای ردیف و گوشه‌هایش در آن روشن‌تر باشد و اثر مدرسی و استاندارد به‌نظر آید. «در آتش مشتاقی» (۱۳۹۲) و «آیه» (۱۳۹۴)  از این دسته‌اند. دسته‌ی دوم اما می‌خواهد ردیف را دستمایه‌ای کند برای تجربه؛ بروز حس و حال شخصی و انطباق موسیقی کلاسیک ایرانی با زمان حال. مقولاتی که آثار بسیاری از موسیقیدانانِ این‌گونه پس از دهه‌ی ۷۰ را تحت تأثیر قرار داده است. اکثر آثار غفاری متعلق به همین دسته‌اند؛ مانند «بازتاب» (۱۳۹۳) و «هنوز» (۱۳۹۵). غفاری این‌بار برای این انطباق با زمان حال بازی با تندا در ریتم آزاد را دستمایه‌ی تجربه قرار داده است. شنیدن نغمه‌های بسیار کشیده از تار و قیچک با محتوای ملودیک ملهم از گوشه‌های ردیف تقریباً یک‌سوم ابتدایی آلبوم را پوشانده‌اند. اگرچه در میانه‌ی همین قطعات خلسه‌گون بارها موسیقی ضربانی به خود می‌گیرد و موزون می‌شود اما از قطعه‌ی چهارم است که ساز کوبه‌ای می‌آید. این کُندی، به‌غیر از یک بازی صوتی، از دیدگاه غفاری برای «مخاطبان ناآشنا با ردیف سازی موسیقی ایران» «فضاساز» و «تصویرآفرین» نیز هست. سویه‌ی دیگر این کش آمدن زمان به نمایش گذاشتن حال و هوای شخصی خود او است. غفاری در آثار خود به‌صور گوناگون این حال و هوای شخصی را با ردیف مرتبط می‌کند. گوشه‌هایی که برای هرقطعه الهام گرفته است را در دفترچه می‌نویسد؛ شرح ایست و شاهد می‌دهد؛ موتیف‌هایی که از ردیف آورده است را آوانگاری می‌کند و نحوه‌ی استفاده‌ از آنها را در آنجا شرح می‌دهد. به‌این‌طریق او می‌خواهد دودسته مخاطب (عام و حرفه‌ای) را با نوشته‌هایش متقاعد کند که اثرش چه اهدافی دارد و چگونه باید شنیده شود. در پایان می‌توانید قسمتی از قطعه‌ی «تمام اوقات تلخ» را بشنوید.