در ستایش غزل

آهنگساز، تار، سه‌تار: پویان بیگلر
خواننده: علیرضا پوراستاد
نی: فرهاد زالی
تنبک: سینا خشک‌بیجاری
دف، دایره، بندیر: آرش یاری
سنتور: امیر رحمانی
کمانچه: بهنوش بهنام‌نیا، نازنین غنی‌زاده، چکاد فشارکی
عود: مهران خانزاده
تار: فرهاد رجبی‌راد، آیدین پورصلح‌جو، امیرنوید کریمیان 

ضبط: استودیو پژواک
صدابردار: مهدی اردستانی
میکس و مسترینگ: ارد انزابی‌پور 

ناشر: واحد موسیقی حوزه هنری استان همدان
تاریخ انتشار: ۱۳۹۸

آلبوم اثری‌ست به شیوه‌ی آثار کلاسیک موسیقی ایرانی و در ستایش یک فرم کلاسیک شعر فارسی که آواز افشاری و به ویژه عراقِ آن را با چهار قطعه‌ی تماماً سازی و هفت قطعه­­­‌ی همراه با آواز روایت می‌کند. این اثر حاوی موسیقی پویان بیگلرِ اهل همدان و ابیاتی از هفت غزل عراقی همدانی است که علاوه بر انتشار توسط حوزه هنری استان همدان در رسانه‌هایی چون بیپ‌تونز، آمازون و آیتونز نیز در دسترس قرار گرفته است.

آهنگساز، در این اثر، برداشتش از آواز افشاری را به تفصیل یک دستگاه روایت کرده است. این «روایت کاملی از آواز افشاری» را تکنوازان اثر، بیگلر و زالی به همراهی خشک‌بیجاری، با ساز و آوازها که بیگلر آنان را به پیروی از نگرش استادش، محمدرضا لطفی، "متن دستگاه" دانسته پیش می‌برند. «هم­نوازانِ نی‌داوود» نیز با اجرای قطعات متریک میانی، که "حاشیه‌ی دستگاه" خوانده شده‌اند، به کلیت اثر سیالیت می‌بخشند.

قطعات متریک آلبوم عموماً شامل یک خط ملودی اصلی هستند که، جز در مواقعی که موسیقی به صورت سوال و جواب­ در میان نوازندگان قسمت می‌گردد، به صورت هم‌صدا توسط هم‌نوازان اجرا شده‌­اند. در این قطعات معمولاً یک ترجیع‌بند و یا عبارتِ رابط وجود دارد که در طول قطعه تکرار می‌شود. در بینابین این عناصر تکرارشونده، علاوه بر اجرای جملات هم‌صدا توسط گروه، بعضاً یکی از نوازندگان بر روی پایه‌ای موزون، در پس‌­زمینه، تک‌نوازی می‌­کند. در کل، استفاده­ی بیگلر از امکانات یک گروهِ سازی، در این آلبوم، محدود بوده است.

قطعات و آواز در این اثر، همان­طور که بیگلر در توضیحات آلبوم شرح داده است، پیش‌­ساخته‌اند و خواننده و نوازندگان، توانایی‌های فردی موسیقایی خود را با پایبندی به حساسیت‌های وی نمایش داده‌اند. البته با وجود این پایبندی، هنوز در نی‌نوازی فرهاد زالی، در ساز و آوازها، تا حدی می­‌توان مشخصه‌های فردی نوازندگی­ او را بازشناخت.

سیر مدال آلبوم با پیش‌درآمدی در افشاری شروع شده که، پس از گذر از جامه­دران، شنونده را در "چهارمضراب" با فضایی شبیه به قرایی برای عراق آماده می­‌کند. قطعات ساخته‌شده در عراق، در طی اجرا، تماماً در این اشل صوتی نمانده و بعضاً گذری کوتاه از فواصل رهاب و شور و تا حدودی فضای بیات اصفهان می‌کنند. این فضای تداعی‌کننده‌ی بیات اصفهان و، به خصوص، اوج آن در "ساز و آواز بوسلیک" بیش از پیش تقویت می‌گردد. در نهایت آلبوم با دو تصنیف افشاری، یکی با وزن سنگین و دیگری چالاک‌تر که رنگ پایانی نیز در پی‌اش است، پایان می‌یابد.

در پایان می‌توانید بخشی از «تصنیف تو کجایی» را بشنوید.