هفت الف

آهنگ‌ساز، تنظیم‌کننده، پیانو و سکوئنس سازهای الکترونیک: مهیار علیزاده
خواننده: پارسا خائف
ابوا: کیمیا شَعربافیان
ویلن و ویلن آلتو: پدرام فریوسفی
گیتار فلامنکو: آرمین مرشد
عود: بابک باربد
کمانچه: روژان محمدی
کمانچه آذری: شهریار موسایُف
بالابان: شیرزاد فتحعلی‌یُف
دف و کوزه: علی رحیمی
دف: مریم هاتف
سکوئنس باس و پرکاشن الکترونیک: فریدون بهرامی
دستیار آهنگ‌ساز: امیرحسین علیرضایی 

ناظر ضبط: حسین علیشاپور (قطعات فارسی)، حسین ملکی‌زاده (قطعات آذری)
ضبط موسیقی، میکس و مسترینگ: کاوه عابدین
دستیار ضبط: مازیار باباباشی
ضبط: استودیو صبا (ایران)، ای کی گروپ آکوستیک پروداکشن (آذربایجان) 

ناشر: تهران، مرکز نشر و پخش جوان
مدیرمسئول: نیما جوان 

تاریخ انتشار: پاییز ۹۹

در «هفت الف»، شعر حرفِ اول و آخر را می‌زند. نه‌تنها به این دلیل که تنها یک قطعه‌ی آن صرفاً سازی است، بلکه همچنین از این بابت که آهنگساز تمامیِ مؤلفه‌ها را در خدمت خواننده و طیف وسیعی از شعر گرفته است، از اشعار مردمی آذربایجان تا اشعار و کلاسیک فارسی.

قطعات رَویه‌ی همیشگیِ کارهای مهیار علیزاده را یادآور می‌شوند:‌ با فرمی مشخص و یک گروهِ سازی‌، شامل سازهای کلاسیک، برای کمک به فضاسازی شعر؛ در نتیجه موسیقی خلوت است و کمترزمانی سازها خودنمایی می‌کنند. انگاره‌ها هم ساده‌اند، طوری‌که خواننده و شعر به حاشیه رانده نشوند و توجه، همچنان، معطوف به شعر باشد. موسیقی بیشتر در چهارچوب کلاسیک پیش می‌رود، اما در قطعاتی هم ارکستر کلاسیک جای خود را به مؤلفه‌های مردمی می‌رود و، به‌واسطه‌ی این تغییرِ سبک، کمی از بافتِ خلوتش دور می‌شود.

آلبوم ادامه‌ی راهِ تا به امروز آمده‌ی مهیارِ علیزاده است در مسیرِ آهنگ‌سازی‌اش، با همان فرم و همان سلیقه که قبل‌تر از او در آثاری مانندِ «حریق خزان» (مؤسسه فرهنگی و هنریِ آوای باربد، ۱۳۹۱)، «افسانه‌ی چشم‌هایت» (مؤسسه آهنگ اشتیاق، ۱۳۹۸) و دیگر آلبومِ تازه منتشرشده‌اش، «ایستگاه» (نشر و پخش جوان، ۱۳۹۹)، شنیده بودیم. به نحوی، آلبوم استمرارِ علیزاده است در استفاده از دستورالمعلِ‌ موفقیت‌آمیزِ گذشته. این‌بار با خواننده‌ای جوان که، با این آلبوم، اولین قدم را بر روی صحنه‌ی موسیقی می‌گذارد.

اگر به فعالیت‌های اخیرِ مرکز نشر و پخش جوان دقت کنیم، نکته‌ای او را با گذشته‌اش متمایز می‌کند: توجه‌ هرچه بیشتر بر روی سلیقه‌ی بازار و رغبتِ به تولید پروژه‌های بزرگ. نتیجه‌ی این رویکرد آثاری است منتشرشده در مدت زمانیِ کم و اغلب با مؤلفه‌های یکسان در موسیقی.

در پایان می‌توانید بخشی از ”کور عربین ماهنیسی“ را بشنوید.