جهان گذران

تکنوازان
سنتور: پشنگ کامکار
تنبک: ارژنگ کامکار

خواننده: سالار عقیلی

گروه ژاو
عود و رباب: احسان امامی
تار: نیریز کامکار
سنتور: امین جهانگیری
تنبک و سازهای کوبه‌ای: مرتضی مؤمنیان
سنتور: سیاوش کامکار
کمانچه: امیرناصر رنجبر 

صدابرداران: سیاوش کامکار، کمال حسینی
ضبط خواننده: کمال حسینی 
میکس و مسترینگ: رامین پیر 

ناشر: تهران، آوای سازِ خورشید
مدیرمسئول: سودابه سالم 

تاریخ ضبط: ۹۶-۱۳۹۴
تاریخ انتشار: شهریور ۱۳۹۹

چه زمانی که شروعِ کوبنده‌ی گروه‌ِ سازی، به‌تنهایی، آغازکننده‌ی راه می‌شود و چه زمانی که خواننده به میدان می‌آید و شعر بر روی موسیقی می‌نشیند: «جهانِ گذران» انعکاس جهانِ آهنگ‌سازش است. پشنگ کامکار کوله‌بارِ تمام سال‌های نوازندگی و آهنگ‌سازی‌ را، در اثر پیشِ‌رو، برای روایت آورده است. این نه‌تنها در سازوآواز و دونوازی‌اش با بیژن کامکار، نمایان است، بلکه سایه‌اش را در قطعاتِ گروهی هم انداخته. سایه‌ای، که بیش از هر چیز، سنگینیِ نگاه یک سنتورنواز را به‌دوش می‌کشد؛ سال‌ها نواختن و کمتر روایت کردن.

در موسیقی چه می‌شنویم؟ قطعاتی در آوازِ افشاری، برآمده از انگاره‌هایی نسبتاً طولانی که از میانِ سوال‌وجواب‌های سنتور و گروه شکل می‌گیرد. در نواختن، گروهِ ژاو تمیزی و سلقیه به خرج می‌دهد. این را به موسیقی‌ای اضافه کنید که به اقتدارِ گروهِ سازی تأکید دارد. کامکار، در قالب نوازنده، تنها در سازوآواز و چهارمضراب افشاری می‌نوازد؛ با همان سیاقی که از او پیشتر در «شورم را» (۱۳۹۴، آوای سازِ خورشید) شنیده بودیم؛ گزیده‌گو و آرام.

«جهانِ گذران» اولین همکاریِ پشنگ کامکار و سالار عقیلی را رقم زده است. این اثر در کارنامه‌ی آثار کامکار، که کمتر به آهنگ‌سازی برای گروه پرداخته، تجربه‌ای است یادآورِ آلبوم «گُلگشت» (۱۳۶۷، سروش).

آوای ساز خورشید نشری است کم‌کار. آثارِ تولیدی‌اش در سبک موسیقیِ سنتی جای می‌گیرند. در این مسیر، جزوِ معدود ناشرهای موسیقی است که همواره به تولیدِ آثار در حوزه‌ی موسیقیِ کودک رغبت نشان داده. ردپای این نشر را در حوزه‌ی انتشار کتاب موسیقی هم می‌توان یافت و اغلب کتاب‌هایی مربوط به موسیقی کودکان.

در پایان می‌توانید بخشی از ”تصنیفِ جهانِ گذران“ را بشنوید.