موژان

خوانندگان: مژگان خوش‌اندام، مرجان خوش‌اندام ، رضا کاظمی
کمانچه: اردشیر کامکار
دوتار: پیمان منعمی
سه‌تار، تار باس: رضا انسان
عود: امیرفرهنگ اسکندری
دف، دایره، دهل، بندیر، کوزه: مرجان خوش‌اندام 

شاعر: حسین میری

تنظیم‌ کننده: مژگان خوش‌اندام

ضبط: استودیو آوای پایا پردیس (محمد حمید شاه‌‌میرزایی، حجت‌الله حسینی)، استودیو مدرن تهران (صادق نوری)
میکس و مَسترینگ: استودیو آوای پایا پردیس، محمد حمید شاه‌‌میرزایی 

ناشر: تهران، موسسه‌ی افق هنر پارسان
مدیر مسئول: حمیده سعیدی‌نیا
تاریخ انتشار:‌ دی‌ ۱۳۹۹ 

زمان تقریبی اثر: ۳۰ دقیقه

مژگان خوش‌اندام در «موژانِ» شش‌قطعه‌ای، طبق گفته‌هایش در یادداشت همراه اثر، سعی بر دستیابی به هدفی دیرینه دارد: «بازآفرینی نواهای نانوشته‌ی سرزمینش و ارائه‌ی تنظیم‌های جدید و تلفیقی برای موسیقی‌های محلی». البته که اکثر نواها به گوش آشنا می‌رسند و، می‌توان گفت، نانوشته نیستند. بن‌مایه‌ی آثارْ موسیقی مردمی خراسانِ شمالی ست و صرفاً با شعری فارسی و تنظیمی برای گروه سازی در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.

مجموعه با "دوزمنه" آغاز می‌شود. وجه مشترک این قطعه با دیگر آثار مجموعه تکنوازی‌های سازیِ میانِ بخش‌های هر قطعه و مقدمه‌ی سازی ابتدای آن (ساخته‌ی خوش‌اندام) است. این مقدمه‌ها گاه بسیار آوازی‌اند و حتی بداهه به نظر می‌رسند (مانند ابتدای "روح باران") و گاه از همان ابتدا مخاطب را در فضای صوتی‌ای که پس از ورود خوانندگان بر اثر حاکم است قرار می‌دهند؛ مانند ابتدای "گزل"، قطعه‌ای که در ستایش زادگاه خوانندگان اثر (خراسان) است. دوتار در گروه سازی نقش برجسته‌تری را ایفا می‌کند. هم صدایش در طول قطعه پررنگ‌تر شنیده شده و هم تک‌نوازی‌های بیشتر و طولانی‌تری دارد. معمولاً هم در ادامه و یا در همراهی‌اش صدای کمانچه‌ را می‌شنویم. قطعات از نظر فرم با یکدیگر متفاوت‌اند. برای مثال، "دوزمنه" سه بخشی است، با بخشی میانی که در روند متریک و ریتمیک قطعه ایجاد تضاد می‌کند؛ قطعه‌ی دوم، "لیلو شمشیر"، دو بخشی بوده و در تغییر مسیر ملودی، که کمی پس از اواسط قطعه اتفاق می‌افتد، سازها کلام را به سمتی دیگر می‌کشانند؛ و قطعات دسته‌ی آخر، که "گزل"، "رشیدخان" و "دختر قوچانی" در آن قرار می‌گیرند، تنها یک فضای صوتی را شامل می‌شوند که بر سرتاسر قطعه سایه افکنده و وجود تک‌نوازی یا دونوازی‌ّهای سازی در روند موسیقاییِ کلیِ قطعه تغییر چندانی ایجاد نمی‌کند. "موژان" با "روح باران"، اثری که در ستایش ایران زمین است پایان می‌یابد.

در انتها، می‌توانید بخشی از "روح باران" را بشنوید.