مرورهایی که ازینپس با برچسب «کارگاه مرورنویسی نُویز» منتشر میشوند به خصلت تولید جمعیِ این دسته از مرورها اشاره میکنند؛ تولیداتی به سودای پرورش و معرفی قلمهایی نوآمده و خلاق به جامعهی موسیقی، که همواره از اهداف رسانهایِ نویز قلمداد میشده است. این امضای جدید، خود بهمثابهی فراخوانی و دعوتی است از هرکه به نویسندگی، نقادی و کنشگری نسبت به وضعیت موجودِ موسیقی ایران، چه مرکز و چه نقاط پیرامونیِ آن، مایل است و میپندارد میتواند و میخواهد در این نقش قرار بگیرد اما نقطهی آغازی و مسیری برای آن نیافته است.
در این زمینه، از طریق ایمیل همیشگی نویز به نشانیِ admin@noise.reviews میتوانید باب گفتوگو را با رسانهی نُویز باز کنید.
پیمودنِ هرگونه مسیری از جنسِ «شدن» مستلزم بازنگریهای مداوم و پیوسته است: دیدنِ راهِ طی کرده و ارزیابیِ چگونگیها و امکانها برای خیزهای آتی. نوازندهی حرفهای نیز از این مسیر بیرون نیست. دیدن نیازمند مکث است. باید در ایستگاهی ایستاد و موقعیت را کاوید. بیاییم نوازندگانِ «پالیزِ ۲» را در چنین ایستگاهی متصور شویم. چه میبینیم؟
راهِ طیکردهی نوازندگان پیداست: کمانچهنوازی ماهر که، در ده دقیقه تکنوازی، به کمک همنشینی زیبا و گاه اغراقآمیزِ مهارت و فن، روایتی شخصی از چهارگاه بهدست میدهد؛ هم بازتابدهندهی کمانچهی ایرانی (در درآمد و حصار) و هم طعنهزن به کمانچهی آذربایجان (در شوشتری، با آرشهکشیها و دوسیمهها). در کنارِ کمانچهنوازیِ کیخسرو مختاری، ستار خطابی نیز میکوشد جسورانه، غافلگیرانه و طناز بر تنبک ظاهر شود. اگر در همراهیِ کمانچه مطیع پیش میرود، در تکنوازیاش ـ در اَدای ریزها، خراشها و مالشها ـ سرعت و ریتمهای ترکیبی را چاشنی کار میکند.
اگر این راهِ نوازندگانِ «پالیز ۲» بود، خودِ گروهِ پالیز در چه جایی میایستد؟ دقیق شویم: گروهی سه نفره (متشکل از کمانچه، سنتور و تنبک) با هدف نواختن آثار آهنگسازان ایرانی و رسیدن به امضایی مختص به گروهِ پالیز.۱ علیرغمِ این آرمان، پالیز برای معنی گرفتن به عنوان یک گروه همواره هستهای کوچک دارد؛ چیزی که حتا در کاملترین شکلِ این گروه (کمانچه، سنتور و تنبک) همچنان کوچکتر از آن است که بتواند هویتِ صوتیِ خاصی را از آنِ خود کند. به همین دلیل، رودررویی با تنها دو تن از اعضای گروه در «پالیز ۲»، که همانقدر از هویتِ گروهی خالی است که از تواناییهای فردی بهرهمند، آیینهی بلاتکلیفی موسیقیدانِ «تکنوازشدهی» کنونیِ موسیقی ایرانی میشود؛ بلاتکلیف میانِ شدنهای شخصی و طیکردنهای جامعوی.
بدین ترتیب، «پالیز ۲»، به نمایندگیِ دیگر گروهها، لحظهی مکثِ مهمی است: کدام علتها، امروز، نوازندهای که با وسواس بر «تکنوازشدنِ» خویش همت گمارده را مجبور میکنند تا بر سرکشیِ فردی خود پوششی از یک گروهنوازیِ نالازم بکشد؟ کهنگیِ عادتِ شنیداریِ مخاطبِ معدود یا ذائقهی متفاوت و چیرهی جامعهی اکنون؟ جای خالیِ نهادهای ملی که از کوششهای هنری و مَدرسی (کلاسیک) در موسیقی حمایت کنند یا غلبهی روابط دوستانه بر ضرورتهای هنری، در شرایطی که تداومِ همکاریهای گروهی جز به پشتوانهی تمایلاتِ شخصی و فردی میسر نیست؟
۱- به استناد سایت گروه پالیز www.palizensemble.com
برای خرید و دانلود آلبوم پالیز ۲ به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.
06 دی 1399