نشان ملی ثبت(رسانه‌های دیجیتال)

دسته بندی: جز


Rahgozar 00

رمزگشایی از هزارتوی شرقی

نویسنده: امیر بهاری

اجراهای هنرمندان ایرانی با تریو رامبرانت از منظر رسیدن به یک زبان مشترک دو سوی متفاوت دارد. اعضای تریو خیلی خوب به سمت موسیقی شرقی (هم‌چنین موسیقی ایرانی) حرکت می‌کنند تا به شیوه‌ی بیانی مورد نظر این همکاری دست پیدا کنند در نقطه مقابل اما هنرمندان وطنی به کار خویش مشغول‌اند و شاهدی بر این مدعا هستند که هنر نزد ایرانیان است و بس! آلبوم «رهگذر» اثر تونی اورواتر که نوازنده‌ی کنترباس تریو رامبرانت است هم شاهدی بر دقت نظر این نوازندگان در تلاش برای فهم موسیقی و هارمونی‌های شرقی است.

«رهگذر» که حاوی ۳۰ قطعه و ۷۴ دقیقه است، در مسیر پر فراز و فرودی در شرق قدم بر می‌دارد. از بالکان وارد می‌شود و به خاور میانه می‌رسد. نه تلاش می‌کند خیلی عمیق وارد جزئیات تکنیکی شود و نه مانند یک توریست چشم‌اندازی مبهم را ترسیم می‌کند. رهگذر بیشتر در تلاش است تا ماهیت هارمونیک موسیقی این مناطق را بیازماید.
از سوی دیگر همین تنوع باعث می‌شود آلبوم انسجام لازم برای مجموعه‌ای مدوّن را نداشته باشد. در برخی قطعات ویلن ملودی اصلی را می‌نوازد. برخی قطعات برای عود و برخی برای کلارینت و کنترباس ساخته شده‌اند. آلبوم با والسی بالکانی آغاز می‌شود؛ به هارمونی‌های عربی ورود می‌کند و گذاری هم بر موسیقی اورشلیم دارد.

با توجه به اینکه این اثر موسیقی متنِ یک سریال مستند هلندی است شاید ایرادهای فوق قابل اغماض به نظر برسند زیرا امکان دارد هنگامی که موسیقی با تصاویر همراه می‌شود با اثری منسجم و سالم روبه‌رو باشیم اما به عنوان یک اثر مستقل شنیداری این تنوع علی‌رغم گوش‌نواز بودنش به انسجام آلبوم لطمه زده است.

به سادگی می‌توان در این آلبوم شنید که شاخه‌ای از هنرمندان نسل نو موسیقی اروپا در حال تغذیه از موسیقی هزار رنگ شرق هستند. به خاطر بیاورید اجرای کیهان کلهر با تریو رامبرانت را که همین دو ماه پیش برگزار شد. نواختن آن ریتم یازده ضربی مشهور کردی در انتهای اجرا نشان از تلاش‌های این تریو برای برخوردی خردمندانه با موسیقی شرق بود. چیزی که در «رهگذر» هم نمود دارد. ظاهراً آن‌ها رفتار متفاوتی با افراط و تفریطِ ما در پیش گرفته‌اند.

برای خرید و دانلود آلبوم رهگذر به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 3.3
10 آبان 1396
Gesing Meyer Rohrer Amiira 4

ساختن دنیایی بزرگ‌تر

نویسنده: امیر بهاری

بسیاری از هنرمندان معاصر در پی آزادی بودند. آزادی از هر سبک و آموخته و نگرشی تا به این شکل اثر بدیع خلق کنند. یکی از دلایل باب شدن بداهه‌نوازی در فرهنگ موسیقی غرب شاید همین نکته بود. در جریان موسیقی تجربی هم، بودند آهنگسازانی که موفق‌ شدند از پس این کار بر بیایند؛ اما اگر کسی بخواهد اثری بر مبنای سبک‌های مختلف موردعلاقه‌اش بسازد، تکلیف چیست؟ آیا محصول می‌تواند بدیع باشد یا ملغمه‌ای بی سر و ته می‌شود؟

تریو گزینگ، مه‌یر و روهر در آلبوم «آمیرا» اثری از ترکیب سبک‌ها و مودهای مختلف پیش روی مخاطب‌اش می‌گذارد. تریوی آشنایی در ایران که به دلیل توانایی بالای نوازندگانش، آن را در محدوده‌ی موسیقی جَز قرار می‌دهیم، درصورتی‌که نوازندگان آن فقط تا حدودی وام‌دار جز هستند و در آلبوم «آمیرا» هم مثل زمانی که با عنوان تریو «اوپن سورس» به ایران آمده بودند، از مایه‌های بسیار متنوعی استفاده می‌کنند؛

از موسیقی جَز (قطعه‌ی سرچشمه) گرفته تا فضایی شبیه به موسیقی الکترونیک (قطعه‌ی آنچه می‌ماند) و قطعه‌ای در حال و هوای موسیقی پراگرسیو-راک (قطعه‌ی رعد). آن‌ها به نوعی با در نظر داشتن ادبیات مکتب‌های مختلف موسیقی، برای خود به جای آزادی محض، دنیایی بزرگ‌تر ساخته‌اند.

این تریو پس از ملاقاتی در ایران شکل گرفت و  اجرای کوچکی برگزار کرد. پس از مدتی با عنوان «اوپن سورس» به ایران آمد و کنسرتی کاملاً بداهه برگزار نمود. قبل از اجرا برای بسیاری سوال پیش آمد که این سه نفر زیره به کرمان می‌آورند؟  بداهه‌نوازی محض در سرزمین موسیقی بداهه‌محور؟ اما آن‌ها زیره‌ی اعلا به کرمان آوردند!

از طرفی این سه هنرمند، در آلبوم «آمیرا»، علی‌رغم تنوع موسیقی و شنیدن صداهای مختلف، تأثیرگذاریِ اجرای زنده‌شان را ندارند و با این‌که آلبوم آهنگسازی شده و مشخص است که پایه در تجربه‌های بداهه تریو اوپن سورس دارد، گیرایی و جذابیت اجرای زنده‌‌ی گروه را ندارد. و این مربوط به رابطه‌ی عمیق پر رفت و برگشتی است که بین مخاطب، مجری و محصولِ بداهه در لحظه‌ی بداهه، شکل می‌گیرد. شاید بداهه، بداهه بماند بهتر است.

برای خرید و دانلود آلبوم آمیرا به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 2.8
07 شهریور 1396
بالا