نشان ملی ثبت(رسانه‌های دیجیتال)

دسته بندی: بلوز


Adam Abi 00

مرورِ تاریخِ آبی‌رنگ

نویسنده: امیر بهاری

«آدمآبی» آلبومی در ادای دین به بلوز تگزاسی است که به لحاظ سبکی یکی از مهم‌ترین ریشه‌های شکل‌گیری موسیقی هارد-راک و مِتال است و این ادای دین از آغاز آلبوم که به بلوز دهه‌ی هفتاد میلادی گرایش دارد، آغاز می‌شود و به شکل تدریجی به فرم موسیقی متال امروز‌ی‌تر می‌رسد. آلبومی شخصی از «عبدی اوحدی» هنرمند جوان کرمانی، که مروری بر سبک‌های مورد علاقه‌اش هم هست، ولی در عین حال با هوشمندی آهنگ‌سازی و اجرا شده است.

ساختن ریف‌های محکم در حال و هوای سبکی که تقریباً از مد افتاده و ادای دین آگاهانه به ژانر بلوز و هنرمندان و گروه‌هایی چون «جانی وینتر» و «زی‌زی ‌تاپ» از جمله ویژگی‌های جالب توجه این آلبوم است. عنوان آلبوم «آدمابی» که به انگلیسی «Blue Man» نوشته شده، برگرفته از همان عنوان موسیقایی بلوز نواز (Blues Man) است که در عنوان اثر نیز مستتر است. اوحدی در این آلبوم سعی کرده گرفتار علایق نوستالژیک نشود، چیزی که حتا هنوز هم در موسیقی راک ایران اتفاق می‌افتد و برگ برنده او ساختن ریف‌های جذاب با هارمونی‌های نه‌چندان ساده است که تنوع آنها آلبوم را به خوبی تا انتها هدایت می‌کند.

حضور همایون مجدزاده، هنرمند باتجربه‌ی موسیقی راک در ایران، در مسند کسی که پالایش صوتی آلبوم (میکس و مسترینگ) را انجام داده و در چهار قطعه‌ی آلبوم هم لیدگیتار نواخته است، حضوری موثر و پیش‌برنده‌ است. او به عنوان تک‌نواز سعی کرده به حال و هوای آلبوم توجه کند و متفاوت از شخصیت نوازندگی خود در گروه «کهت‌میان» در این آلبوم حضور داشته باشد.

اوحدی خواننده، آهنگ‌ساز، شاعر، گیتاریست و بِیسیستِ «آدمآبی» است و آلبوم با امکانات محدودی تولید شده است؛ ولی نوع صدادهی و دقت در اجرا و پالایش صوتی و هوشمندی در انتخاب صداهای از پیش ساخته شده‌ی درامز باعث شده این محدودیت چندان نمودی نداشته باشد.

اوحدی از معدود فعالان موسیقی راک و متال در ایران است که ظاهراً تلاش کرده تا چشم‌اندازی فراتر از سبک‌های مورد علاقه‌اش داشته باشد و همین نکته یعنی شناخت موسیقیِ فراتر از علایق سبکی، باعث شده تا در جریان موسیقی آلترنیتو ایران آلبومِ مستقلِ کم‌هزینه، ولی تأمل برانگیز تولید کند.

برای خرید و دانلود آلبوم آدمآبی به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 0
10 آذر 1398
Koo 00

خوانش گیلکی از بلوز

نویسنده: امیر بهاری

اگر در پی تعریف شیوه‌ی بیان خاصی از موسیقی باکلام (راک، پاپ و ...) در گیلان باشیم، آلبوم «کو» از جلیل شعاع- که وام دار میراث به جا مانده از نسل روزبه رخشا، جهانگیر سرتیپی و... است، می‌تواند نمونه‌ی خوبی برای آن باشد. یک موسیقی پر جنب و جوش که گویش گیلکی خوب و روان روی آن نشسته است و تلفیق کلام (ترانه/لیریک) و موسیقی مهمترین امتیاز آن است.

جلیل شعاع که طی چند ماه گذشته با انتشار دو تک آهنگ، کنجکاویی‌هایی ایجاد کرده بود حالا با انتشار اولین آلبومش، نشان داده که سیلقه‌ی موسیقایی‌اش به چه سمتی گرایش دارد. او با کار بر روی موسیقی ریتم اند بلوزِ کلاسیک و  پاپ-راک اثر جذاب و مردم‌پسندی ارائه کرده است.
از دیر باز مسئله کلام به خصوص در تجربه‌هایی که وفادارانه‌تر به سمت سبک‌هایی مثل بلوز ،راک و جَز می‌رفتند در موسیقی ایران مطرح است. مثلا وقتی ریتم غالب دو چهار و چهار چهار است، تلفیق شعر و موسیقی در نمونه‌های فارسی تا امروز- به جز نمونه‌هایی اندک، چندان قابل دفاع نبودند ولی آلبوم جلیل شعاع در این زمینه موفق است. پیش‌تر در موسیقی متن فیلم «در دنیای تو ساعت چند است» یکی دو نمونه از روزبه رخشا شنیده بودیم که سرودن یک ترانه مناسب به زبان گیلکی می‌تواند تا چه اندازه با موسیقی سبک‌های دیگر (مثل موسیقی بالکان یا موسیقی راک که دیگر محدود به جغرافیای خاصی نیستند) هماهنگ باشد و جذابیت ایجاد کند. حالا شعاع یک آلبوم کامل (به جز دو ترانه با کلام فارسی رسمی) از اشعاری گیلکی را با وزن و گویش خاص خودشان در زیرسبک‌هایی (ساب‌ژانرهایی) ملهم از بلوز با حضور نوازندگانی توانمند (پیمان حاتمی، آتنا اشتیاقی، سهیل پیغمبری، مهرداد مهدی و...)  اجرا کرده است و حداقل در ملودیِ‌های کلام مشکلی احساس نمی‌شود.

ارکستراسیون، شکل آهنگسازی و تنظیم قطعات امروزی نیستند و این سلیقه  مؤلفی است که با مخاطبش صادق است. آلبوم «کو» در جریان پویای موسیقی آلترنیتوِ گیلان جایگاه خوبی برای خود دست و پا کرده است و به اندازه توان خود سالم، سرراست و حتی جذاب حرفش را می‌زند.

برای خرید و دانلود آلبوم کو به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.

امتیاز: 2.3
11 فروردین 1397
بالا