گاهی اوقات آثار هنری از یک غفلت ساده آسیب بزرگی می‌بینند، اهمالی که شاید چندان هم به مناسبات زیبایی‌شناسانه مرتبط نیست و بیشتر به نوع نگاه پدیدآورنده باز می‌گردد؛ آلبوم «بالزن» از غفلتی این‌چنینی آسیب می‌بیند. در آغاز، «خوانندگی» نقطه‌ی قوت «بالزن» است، اما وقتی آلبوم را به پایان می‌بریم، می‌بینیم علت عدم توفیق اثر بوده است. خواننده که از توانایی کم‌نظیری در میان جریان موسیقی آلترنیتو ایران بهره می‌برد، آنقدر مقهور توانایی خویش است که عملاً آلبوم را به بی‌راهه می‌کشاند و تلاش‌های «نیما رمضان» برای ساختن موتیف‌ها و بیت‌های متنوع در طول آلبوم به دلیل مونوتون و تکراری‌شدن کلام (وکال) ناکام می‌ماند.
«بوی کهنه‌ی مهتاب» یک شروع عالی است برای آلبوم؛ هم شخصیت خواننده را معرفی می‌کند و هم بستر موسیقایی را شکل می‌دهد. چند جنس خوانندگی و سبک موسیقی در این قطعه به خوبی ممزوج شده‌اند؛ همه چیز نوید آلبومی موفق را می‌دهد اما در ادامه، مسیری که بخش آوازی آلبوم می‌رود آنقدر بر نشان دادن توانایی تکنیکی خواننده تمرکز دارد که از شکل‌گیری یک روند پویا در ساختار آلبوم جلوگیری می‌کند.
نیما رمضان که کارهای صداسازی و نوازندگی گیتار و پرداخت موسیقایی کار را برعهده داشته، تلاش‌های قابل تأملی انجام داده است؛ اما به عنوان یک هنرمندِ باتجربه، توقع می‌رفت از مسیر یکنواختی که آلبوم در آن سقوط کرده، جلوگیری کند امّا از پس این امر برنیامده است.
در ترانه‌ی «صیاد»، خواننده در فرازهایی، گذری بر «بیات ترک» می‌کند، اتفاق زیبایی که با بهره گرفتن از ایده‌های مشابه آن، امکان داشت سرنوشت دیگری برای آلبوم رقم بخورد.
«امیر بال‌افشان» خواننده‌ای که پیش‌تر با گروه‌های رشت، «ماخولا» و «دوار»، همکاری کرده به نوعی با این آلبوم اولین تجربه‌ی رسمی خود را از سرگذرانده است. آلبومی که پیش از انتشار با ارائه‌ی دو تک‌آهنگ نوید ظهور یک گروه خوش‌آتیه و یک خواننده‌ی مسلط را می‌داد.
«بالزن»، با همه‌ی بحثی که مطرح شد، از آثار مدعی سبک خود محسوب می‌شود؛ ولی پتانسیلی فراتر از این دارد.
برای خرید و دانلود آلبوم بالزن به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.
