آلبوم شخصیِ آهنگساز/نوازندگانی که در گروه یا گروههای موسیقیای حضور داشتهاند با جایگاه نسبتاً تثبیتشدهی قبلی در بین مخاطبانِ یک ژانرِ مشخصْ دریچهای است به سوی شناختِ فردیّت آنها، خارج از سبک و سیاق و کارنامهی گروههای مذکور. گرچه گروههای «نایما» و «آبرنگ»، با برچسبهای جَز و جَزـ فیوژن، و حتّا «داماهی»، در رستهی موسیقیِ مردمپسند و با گرایشِ استفاده از موسیقی و آواز و گویشِ جنوب، همگی در زمرهی سلیقه و علاقهی حمزه یگانه به موسیقیِ قومی ایران و، بهطور کلی، موسیقی شرق و تلفیق آن با ژانر جَز هستند، اما رویکردِ گروهیِ ایندست آنسامبلها در همکاری تمامی اعضای گروه برای شکلگیری و تولید قطعات، اغلب، تفکیکِ نقش فردیِ آهنگساز در برابر نوازندگان اثر را مخدوش میکند. در آهنگسازیِ گروهیْ در شیوهی بداهه، لایههای صوتی از ترکیب تکنیکهای سازی، همچنین احساساتِ هر نوازنده هنگام اجرا و نیز در تقابل با دیگر نوازندگان و اعضای گروه، بر پایهی تِم اولیه و گِردِ هستهی اصلی قطعات شکل میگیرند. امری که از دیگرسو، میتواند همافزاییِ قابلیتهای تکنیکی هریک از اعضاء را در نوازندگی و آهنگسازی برای گروه به ارمغان بیاورد.
آلبوم «هر روز» اولین آلبوم شخصی یگانه نیست، اما این نکته که، علاوه بر آهنگسازی، در فرآیند یک ضبط خانگی، نوازندگی اکثر سازها را نیز برعهده داشته است، این اثر را از آثار پیشیناش متمایز میکند. وضعیتی که با توجه به احتمال تأثیرگذاریِ دوجانبهی حضور نوازندگان دیگر، مانند شمشیری دو لبه، در عین اینکه ذهنیت خالصِ آهنگساز را بر مخاطب آشکارتر میسازد، او را از مزیت اجرای تخصصیترِ برخی سازها محروم میکند. در «هر روز»، در قیاس با آلبوم قبلی یگانه (کاهگل)، که تلفیقِ ژانر جَز با نغمههای محلی در آن حضوری پُررنگ داشت، ملودیها و تِمها اغلب بر بستر موسیقی تجربی و اصوات الکترونیک نقش میبندند و، از لحاظ رنگبندی، نِی، به عنوان رَنگ صدای ساز ایرانی، جای خود را به سازهایی چون هارمونیوم و بنجو میدهد، که در موسیقی هند و پاکستان بیشتر شنیده میشوند. هرچند یگانه آلبوم را «دارای کانسپت کلی و نامشخص»۱ میداند، اما با توضیحاتی که در دفترچه آورده، گویی قطعات را در یک زنجیرهی داستانی بههم متصل کرده است؛ مانند گونهای «کانسپت آلبوم»۲.
۱. برگرفته از دفترچهی آلبوم
۲. Concept Album
برای خرید و دانلود آلبوم هر روز به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.