اینجا سرمشق قرار دادن هدف است و، به‌طبع، چگونه مشق کردنِ مسئله. آلبوم‌هایی که کاربردِ شهادت‌نامه دارند؛ گواهی برآنچه شاگردی می‌خوانیمش. این‌گونه آلبوم‌ها تکلیف‌شان مشخص است. می‌خواهند رهروی راهِ رفته‌ی استاد باشند. این همان چیزی است که در ۴۵ دقیقه موسیقیِ «نغمه‌ی چنگ» با آن روبه‌روهستیم. اثر راهی را دنبال می‌کند که در شیوه‌ی آهنگسازی و تنظیم موسوم است به فرامرز پایور. اما، علی‌رغم تلاش‌هایش، پا در چنین مسیری نمی‌گذارد، بلکه به بیراهه هم می‌زند.
سعید ثابت، با گروهی که نامِ پایور را بر آن نهاده، از آثارِ خودِ پایور گرفته تا تصانیفِ قدیمی و ساخته‌های خودش را کنار هم چیده و با شعارِ ”اگر همان نشد، دست‌کم نیمچه شبیه‌اش باشد“ راه را آغاز می‌کند. اما، قبل از هر به‌راه‌افتادنی، باید آماده بود، اسباب فراهم کرد و از چندوچونِ راه آگاهی یافت. اگر تصمیم به گروه‌نوازی است، کوک بودن، موزیکالیته و نحوه‌ی صدادهی سازها در قالب گروه دقت می‌طلبد، وگرنه، با گروهی که تمیزصدادادن را به آرزویی دور بدل می‌کند، چگونه می‌توان ساخته‌های پایور را نواخت؟ این را اضافه کنید به خواننده‌ای که نه می‌شود بر تمیز خواندنش تکیه کرد و نه بر تکنیک‌های آوازش. وضعیتِ ضبط هم بهتر از این‌ها نیست. صداهای اضافی و نابسامانی در میکس و مسترینگ سبب شده آن موسیقیِ آشفته با صدایی کدرتر به‌گوش برسد. اگر موسیقی «نغمه‌ی چنگ» چنین ادعایی را به‌دست می‌دهد که می‌خواهد رهروی پایور باشد، از کسی که توشه‌ی نوازندگی را درپیشِ کسی چون فرامرز پایور پر کرده و سال‌های نوازندگی را در راهِ نواختنِ آثارِ استادش پشتِ‌سر گذاشته، انتظاری غیر از این می‌رود که در نواختن آثارِ همان استاد لنگ باشد.
اما کارکردِ آثاری مانندِ «نغمه‌ی چنگ»، که نه خبر از سنجشِ پیشینیِ خالقانش از توانایی‌های‌شان می‌دهد و نه به اثری قابلِ دفاع در کارنامه‌ی سازندگانش تبدیل می‌شود، چیست؟ اگر معیار نه کیفیت که کمیت باشد، این‌دست از آلبوم‌ها هم کارکردشان می‌شود کارنامه‌‌پرُکن. این که ریشه‌ی تولیدِ چنین آثاری در بی‌مسئولیتیِ سازندگانش است یا در سیستمِ کمیت‌محورِ موسیقی ایران نیاز به بحث دارد. اما این چنین آثار، دست‌کم، تکلیفِ مخاطب را روشن می‌کنند که از چه کسی چه چیزی باید انتظار داشت یا نباید داشت.
برای خرید و دانلود آلبوم نغمه‌ی چنگ به وب‌سایت بیپ‌تونز مراجعه کنید.
